Alpe d'Huez Triathlon
Van de schrik bekomen stond binnen 10 dagen al Alpe d'Huez triathlon, long distance op het programma. In eerste instantie om een vriend mee te begeleiden die de korte afstand zou doen, Maar ja, dan moet je ook zelf mee doen. Al waren de heroïsche verhalenin regen en kou van Maarten P. niet echt motiverend.
Een goede, rustige voorbereiding terwijl ik een weekje in dé Alpen zit is natuurlijk ook gedoemd te mislukken; ‘ taperen’ en dat soort termen zijn al vaak onvindbaar in Linda’s woordenboek, zodra er bergen op vizier komen dan is het niet meer te stoppen. Dus met een aantal kilometertjes al in de benen begon woensdag 24 juli de grote krachtsmeting.
Zwemmen is niet mijn favoriete onderdeel en een stuwmeer met een water temperatuur van14 graden heeft zeker niet mijn voorkeur. Zeker niet als je met 1000 man tegelijk start. Dus zoals het mij betaamd heb ik er dus ook een goede 44 minuten over gedaan, dus heel fijn extra lang genoten van dit heerlijke water en een aantal bevroren ledematen op de koop toe!
Met Col de Grand Serre, Col D’ornon en als toetje Alpe d’Huez als stevig fietsparcours van 115 km; mijn wedstrijd kon beginnen! Maar het was een gevecht; tijd willen inhalen kost energie, maar bovenop de Alpe d’Huez na een fietstijd van 2u37min wist ik nog niet hoe zwaar deze wedstrijd nog ging worden...Op 1900 m hoogte 3 rondjes van 7 km overgedeeltelijk onverharde geitenpaadjes en aardig wat hoogteverschillen die nog moesten worden overwonnen. Hardlopen kon je het amper nog noemen; naar beneden laten vallen en omhoog strompelen.
Het is dat Bas en Merijn en een groep fietsvrienden alias 'de lelijke mannen' van mijn oude studenten-fietsvereniging Mercurius op de Alpe mij elk rondje er doorheen wisten te schreeuwen, dat ik niet heb opgegeven; half kruipend over sommige onderdelen, maar toch een lach proberen te forceren zodra ik door de parc fermee-zone kwam. Bijgevoegde fotoreportage zegt denk ik genoeg. Met 7 u en 15 minuten mag en ben ik zeker tevreden, maar het was vechten..Het is het zwaarste dat ik tot nu toe heb gedaan; alles hiervoor valt in het niets..
Het is me wel weer duidelijk gemaakt hoe belangrijk de mensen aan de zijlijn zijn in zo’n wedstrijd. Daarbij ook speciale dank aan Hein die met zijn autootje het hele fietsparcours is meegereden en mij continu heeft gemotiveerd als ik weer eens riep dat het mijn dag niet was (‘ je bent net begonnen, je mag nog 5 uur; je dag kan nog komen!’...pff)
En wat nu?! Wat ik dacht dat een relatief rustige augustus en september zouden worden met een seizoensafsluiting tijdens mijn geliefde triambla triathlon op Ameland, gaat toch iets anders worden;
Een nieuwe uitdaging is op mijn pad gekomen en ‘ nee’ zeggen is niet mijn sterkste kant; ik ben gevraagd om een slechtziende vrouw, Odette, te begeleiden tijdens het WK para-triathlon in september in Londen! Dit betekent dus tijdens zwemmen verbonden met een touw, fietsen op een tandem, en hardlopen tevens verbonden met een touw. Samenwerken dus en elkaar aanvoelen. Een aantal trainingen en kleine wedstrijdjes (Beesd en Veenendaal) zijn dus al toegevoegd aan mijn programma.
Momenteel is mijn lichaam is blijkbaar er ook een beetje klaar mee, dus misschien toch maar eens dat woordenboek weer open slaan. ‘Taperen’ was het toch?!
