top of page

Strafkamp bij de para’s

Half maart, Spanje, ergens 2 uur ten zuiden van Alicante. Exacte locatie: Cuevas de Almazores.

Op trainingsstage met de Nederlandse selectie para-triathlon onder leiding van bondscoach Bas de Bruin, aangesloten bij de week en weekendopleiding junioren van de NTB , onder leiding van Jordi en Sander Berk.Ondergebracht in een oude roeiloods aan de rand van een stuwmeer omgeven door kale rotsen. Het strafkamp is begonnen. De planning is recht toe recht aan (en Bas heb t gewoon nageaapt van de junior coaches): iedere dag eten, poepen, trainen, eten, rusten, eten, weer trainen, nog meer eten, poepen, slapen, eten en dat iedere dag opnieuw. Iedere dag komen alle onderdelen wel aan bod; zwemmen, fietsen, lopen en als je nog puf hebt een beetje krachttraining op apparaten uit de oertijd. Neemt niet weg dat deze locatie, afgezien van gezelligheid, dus van alle gemakken is voorzien.Voor het zwemmen worden we dagelijks met een touringcar opgehaald en afgeleverd bij het naijgelegen zwembadje in Vera. Iedere dag ineens 2 tot 3 km zwemmen; na 2 dagen al krijg ik mijn armen niet eens meer boven mijn hoofd. Deze lesjes worden afgewisseld met een heerlijk potje zwemmen in het stuwmeer van 15 graden waarbij je hoofd in eerste instantie van je hoofd af lijkt te vallen van de kou, maar ook hierin zetten we door. We zijn per slot van rekening niet op vakantie.

Fietsen door Spaanse sierra als droog heuvelachtig terrein gelijkend op de op de droge outback van Australie, maar dan iets geler. Ik ken mooiere natuur maar de robuustheid heeft ook wel wat. Het is in ieder geval duidelijk dat hier weinig regen valt. En de mooie kuststrook waar we toch niet ver vanaf zitten, met haar hoge klifs is prachtig.

De eerste dag krijg ik het al voor mekaar om in mijn enthousiasme de rustmiddag te gebruiken om even bij te kleuren.. als een zongedroogde tomaat moet ik toch in de middag aan de zwemtraining waarbij het chloor me duidelijk doet maken dat die zonuren niet zo’n goed idee waren. Ook leer ik weer wat het is om met zogenaamde zones te trainen. Zone 1 voor een langzame duurtraining tot zone 5 , of tewel ‘tot het gaatje gaan’. Mijn zones waren tot nu opgedeeld in zone ‘aan’ en zone uit, maar dat is verleden tijd. Al moet ik zeggen dat de hartslag aan het einde van de week zone 4 (boven je verzuringsdrempel) niet meer haalt; een tekentje van vermoeidheid?! Hoe kan dat toch?!

Mogelijke oorzaak nummero 1 is dat Linda zich niet altijd geheel aan het voor de para-triatleten opgelegde schema zich houdt; als het maar even kan worden de rustuurtjes ingevuld met een stukkie extra rennen bovenlangs het stuwmeer (prachtig uitzicht, daar wil je wel een klimmetje van 20% van maken) of een duurritje op eigen Bianchi door het heuvelachtige achterland.

Daarnaast heeft Odette het voor mekaar gekregen om een gemene blessure op te lopen aan de rechterknie waardoor we nog met 3 in plaat van 4 benen de tandem moeten voortstuwen. Op vlakke weg valt dat nog wel te doen, maar een beetje bergop begint het toch hier en daar een beetje te kraken. Zeker een goede krachttraining. En het belangrijkste is, we kunnen samen fietsen!

Menig persoon is ook wel klaar na een uurtje of 3 a 4 fietsen, echter, hier worden dan nog de hardloopschoenen aangetrokken om de zogenoemde wissel te oefenen. Nou, vooral om , zoals coach Sander het omschrijft, de overgang van fietsen naar hardlopen te trainen. Ik kan je vertellen; dat doet gewoon verrekte pijn! Maar ach, we doen dit allemaal voor de lol?!

Overdag moeten we het in onze bunker zelf rooien met eten. ’s Avonds komen twee Spaanse big mamma’s die ons per avond minimaal 3x een hoofdgerecht voorschotelen. Een starter van een bord pasta carbonara, gevolgd door kip of vis met aardappelen en groenten en fruit. Aangezien er in ons midden geen Spaanse talenknobbel zit is het nog spannend of je wel het goede op je bord krijgt. Het wordt ons niet in dank afgenomen dat we het niet voor mekaar krijgen (lees: ondergetekende) de borden leeg te eten.. ik ontplof! Straks krijg ik het nog voor mekaar om na een weektraining met 30 uur ook nog zwaarder thuis te komen.

Met 21 man zijn we een apart zooitje ongeregeld, maar de sfeer zit er goed in. Een 6 tal opgeschoten jongens met een paar droogkloten er tussen die met hun droge opmerkingen de gezelligheid er in houden. Dan nog een stel stuk jongere meiskes waarvan ik er een paar werkelijk nog geen woord heb horen zeggen.. en dan wij: de para-triatleten. Sjaak alias Kapitein Sjaak (heeft een arm met een haak) en Saskia de kreupele (mist onderbeen) en dan twee tandemkoppels: Joleen met Guide Laura en Odette met mij. Dit allemaal onder leiding van bondscoach.We trekken wel wat bekijks als we door de straten van Cuevas racen.

Als assistent bondscoach probeer ik Sjaak en Saskia nog wat te leren als het gaat om wielrennen en hardlopen. Veel respect voor deze lui; ze komen nog van ver, moeten meer drempels nemen en pijn is duidelijk geen woord wat in hun vocabulaire voorkomt. Er valt hen veel te leren en ik geniet er dan ook erg van hoe ontzettend gemotiveerd ze zijn en hoeveel progressie ze maken in 1 week. Daar kan menigeen nog van leren...

Naarmate de dagen vorderen, de trainingsuren erin beginnen te hakken wordt het wat zwaarder. Toch zie ik nu al weemoedig op tegen Nederland en het leventje met al haar opgelegde verplichtingen. Wat een leventje is dit toch; eten, trainen, eten, rusten, poepen, nog meer eten en nog meer rusten. En thats it! Ik kan dit nog wel een weekje of wat volhouden zo.

De stage wordt afgesloten met 3 mini-triathlons. Aangezien Odette besloten heeft verstandig te doen en zich als fotograaf opwerpt, ben ik genoodzaakt om met de junioren te starten. Zo, dan wordt je weer goed op je plek gezet; als de jongens al lang en breed op de fiets zitten kom ik proestend het koude stuwmeer uit gehesen om dan maar weer 3 minuten over mijn wissel te doen aangezien het wetsuit weer eens niet soepeltjes uit krijg.. ik heb ook zulke brede schouders! In sessie 2 en 3 boek ik vooruitgang en zo kan ik met een goed gevoel mijn eigen stage afronden.

ZIE OOK
ZOEK OP TREFWOORD
Er zijn nog geen tags.
bottom of page