top of page

MedXtrem Valencia: 'Spanje van heel dichtbij'

Misschien ken je het wel of misschien heb je er wel een: een bucketlist. Zo’n lijst met dingen die je in je leven nog een keer wil hebben gedaan of meegemaakt. Natuurlijk heb ik er ook eentje, eentje waarvan het einde nog niet in zicht is en waar er eerder bovenaan meer dingen bij komen dan dat ik dingen kan wegstrepen..Zo prijkteop dat lijstje ook hetrijden van meerdaagse mountainbikechallenges. Het concept is simpel: een wedstrijd op je mountainbike, minimaal een paar dagen achter elkaar rammen over onverharde paden door ongerepte natuur. Natuurlijk in het buitenland, liefst in elk continent minimaal eentje, hoe langer, zwaarder, hoe beter. Tja, je moet er van houden. Gelukkig ben ik niet de enige met van die ‘leuke’ ideeen; in Bas Simons heb ik een partner in crime gevonden.

Maar laten we rustig beginnen met deze bucketlist-afstreep-‘challenge’. De primeur werd de driedaagse mountainbike race in de provincie Valencia aan de Spaanse kust. Hoe we dit evenement überhaupt hadden ontdekt vroegde organisatie zich ook af, maar Google heeft diepe gronden.Met zijn tweeën vormen we dan ook een derde van alle buitenlanders aan deze race. Een weggewaaide Portugees, een in Spanje woonachtige Française, twee Belgische journalisten en onze Nederlandse Spanjaard Hans zorgden voor internationale allure tussen 300 Spaanse mannen. Aan Hans zouden we nog erg veel hebben aangezien het Engels, of enigzins andere taal dan Spaans bij de Spanjaarden niet erg goed ontwikkeld is.

Dan over de race zelf: haar naam zegt genoeg: Xtreem is het; extreme afstanden met extreem veel hoogtemeters:-300 km met 8000 hoogtemeters in 3 dagen-, extreem mooi landschap, extreem pijnlijke prikkelstruiken, extreem veel steentjes, rotsen en vooral keien, extreem steile beklimmingen (tot 25%) en extreem technische afdalingen. Laten we zeggen dat een aantal van deze factoren ervoor zorgde dat ik Spanje meerdere malen van heeel dicht bij heb gezien en gevoeld… En zo kan ik nog wel wat extreme voorbeelden benoemen. Een extreem zeer achterste om maar te noemen. Maar het belangrijkste; een extreem goed, gaaf en gelukzalig gevoel, 3 dagen lang!

Voordat het startschot op vrijdag 4 april zou worden gegeven in de binnenstad van Castellon hebben Bas en ik ons twee dagen genesteld in Alfondeguillo, in een refugio midden in Park Natural Serra d’Espada.Met het platte, totaal niet vergelijkbare mtb-speelveld van Nederland leek het ons wel een aardig idee om eerst even op dit terrein te oefenen met onze mountainbikejes,om ons mentaal voor te bereiden op onze challenge J. En dat was een goed idee.Alhoewel: na 5 km lag ik al te schijten in mijn broek bij een stukje technische singletrack langs een afgrond (gewoon schuine helling maar zo voelde het). Achteraf gezien zou dit peanuts zijn, maar op dat moment had ik huilend naar mijn moeder willen rennen. Maar goed, misschien heeft het een reden dat deze paadjes in principe voor wandelaars bestemd zijn in plaats van halvegare mounatinbikers uit een landje dat zo plat is als een pannekoek en met hun hardtail mountainbike (alleen maar voorvering) wel denken dit ‘even’ te kunnen doen..

Goed, de eerste angsten waren overwonnen, en we genoten ongelooflijk van een prachtige natuur. Zeker op de tweede dag toen het ’s nachts had geregend en het leek alsof een groene pot verf uit de hemel over de Serra is gegooid. En dan die geur, heerlijk. Het onderkomen, een refugio op een berghellinkje zou het plaatje compleet maken, ware het niet dat de huisvrouw/gastvrouw?/poetsvrouw ons als slachtoffer had gekozen om twee dagen lang haar mislukte liefdesleven te verkondigen om ons daarna ‘s nachts wakker te houden met haar ritmische gesnurk (ze lag op dezelfde slaapzaal als wij). Een fantastische voorbereiding dus…

Maar dat mocht de pret niet drukken. Vrijdag zou het echte feest pas beginnen. En dat deed het; met 135 km en 4200 hoogtemeters in het verschiet werd het startschot in het holst van de nachtgegeven; om half zeven (nou ja, mas o menos, want Spanjaarden zitten niet zo op tijd) op Plaza Major a Castelllon. 300 Dwaze mannen en een verdwaalde vrouw worden door de donkere straten naar buiten de stad geleid waar we onder luid samba getrommel officieel werden weg-(dan wel af)geschoten. Het avontuur was begonnen; binnen een half uur hebben we al een paar honderd hoogtemeters overwonnen (tel uit het stijgingspercentage) en heb ik het al klaargespeeld de Spaansekeienvan dichtbij te bekijken. Maar verder verliep de dag goed! Afgezien van een aanhoudende storm – met name onhandig op 1200m hoogte zonder bomen - een paar technische afdalingen waar ik liever mijn duatlon kwaliteiten inzette (met een mtb op mijn nek,dat wel) en een aardig energiedipje in de laatste kilometers, mochten we onze eerste dag afsluiten met aankomst midden in het prachtige vestingstadje Morella. Na 11,5uur onderweg en 10 u op het zadel (nou ja, stuiterend op de fiets) smaakte het biertje goddelijk. ‘k Was dan ook meteen van het padje!

Ook een nieuwe ervaring; slapen met 300 Spaanse mannen in 1 grote slaapzaal in het gemeentelijke sportcentrum. Want dat was ons ‘hotel’ voor de komende twee dagen. Gelukkig hadden de 11 uurtjes inspanning me toch zo moe gemaakt dat zelfs de canon van snurkgeluiden me de slaap niet konden ontnemen.

Dag 2 zou dé technische dag worden; weliswaar ‘maar’ 64 km lang, wel 2000 hoogtemeters en veel plekken waar het moeilijk dan wel onmogelijk zou zijn om überhaupt te kunnen mountainbiken. Met onze beurse konten, armen en benen die de indruk wekten dat we onszelf in een rol prikkeldraad hadden gerold, en angst in de benen voor alles wat komen zou, stonden Bassie en ik weer aan de start. Een gave eerste 26 km die door de gorges van de Serra Tinença de Benifassàging en waar we meerdere malen de rivierbedding moesten oversteken. Blijkbaar lag deze droog toende organisatie deze route had uitgestippeld. Ik kan je vertellen: nu niet. Met water tot aan de bovenbenen en een sterke? stroming was ik blij dat ik telkens weer met mijn Specialized de overkant bereikte. Nadat eerst de beentjes weer onderworpen werden aan een langdurige krachtsinspanning door in 5 km gemiddeld met meer dan 15% (off road welteverstaan) te moeten klimmen, begint het échte downhill mountainbiken. Waarschijnlijk niet voor de doorgewinterde mtb-er maar ik voel me in dit soort contrijen al snel een pannekoek. Toch denk ik dat zelfs berggeiten hier even moeten slikken. Ik kies dus liever voor het lopen met de fiets aan de hand dan op de grond liggen; die rotsen heb ik nu wel weer genoeg bestudeerd.Ik denk ook dat ik toch maar een keertje moet terugkomen om van de omgeving te genieten, want die omgeving bleef nu beperkt tot de eerste meters voor mijn neus, dus het gebied is als een razende (nou ja, dat was de bedoeling) aan me voorbij gaan. Af en toe even opkijken om de prachtige klifachtige wanden van de gorges en toendra-achtige bergen in mij op te nemen zorgden al voor wat slippertjes.

Waar ik de eerste dag door Bas door het laatste stuk heen moest worden getrokken, moest ik nu Bas opkalefateren voor de steile beklimmingen waarbij je met stijgingsperentages van 20 tot 30 % bijna surplace jezelf omhoog aan het praten bent. Maar ook bij deze etappe, na 6 uur en eenbeetje afzien,konden we met zijn tweeën finishen. Tweederde van de race zit er dan al op. Bij het passeren van de finishlijn word ik verbazingwekkend als eerste dame (dat kan ik dan nog net verstaan in het Spaans) geprezen. We komen er dan ook achter dat de snelste dame, Muriel Bouhet, die 20 min voorsprong had na de eerste dag, verkeerd is gereden. En zo stond ik ineens eerste (van de drie) in het tussenklassement! Dat maaktehet toch ineens wat anders, want natuurlijk komen bij mij dan ook de kriebels en met name de competitiedrang ineens om de hoek kijken. Ik had ca. 17 min voorsprong, maar Muriel is een doorgewinterde MTB-er uit een Spaans team, dus het was maarde vraag of het gat groot genoeg is.

De derde etappe zou over 95 km gaan met weliswaar nog 2000 m klimmen - mijn kwaliteit - maar zou met name afdalen worden,van Morella op 1100 m hoogte naar het vestingsplaatsje Peniscola aan de kust. Bas en ik spreken af te gaan rammenen dan te zien waar het schip strandt. Dit betekent geen getour meer, niet meer te veel afstappen omdat het zo eng is (of zo mooi) en dus ook geen relaxte pauzes meer bij de eetposten.Het is een mooie dag, de wind is ons gunstig gezind en de afdalingen zijn weliswaar technisch, ze zijn beter te doen. Of kan ik ineens meer door mijn motivatie om dat plekje op het bovenste schavot?! Wat de psyche toch allemaal met je kan doen…Als ik na 25 km in een afdaling door Muriel, die als een kamikaze naar beneden schiet, wordt ingehaald, lijkt me de haalbaarheid van ons plan minder realistisch, toch gaan we met dezelfde motivatie door. En het loont; na iets minder dan 5 uur fietsen (en lopen: we moeten 2 km wandelen door een natuurgebied anders worden we gediskwalificeerd), met nog een beklimming tot aan het topje van de vesting in Peniscola, gaan Bas en ik hand in hand met de bikes op de schouder over de finish. Onthaald door een sambaorkest en joelende toeristen. Bij de prijsuitreiking komen we erachter dat ik deze dag 5 minuten heb moeten verliezen op Muriel, verbaasd en trots sta ik dus op de eerste trede. De prijs, een loeizware oorkonde, zal me waarschijnlijk in het vliegtuig nog problemen opleveren met dat overgewicht.

De afkoelende duik in de ijskoude Middellandse Zee doen me pijnlijk bewust worden van alle schrammen en wonden die ik in deze drie dagen heb opgelopen. Het mag het euforiegevoel niet drukken.Zelfs de verre van soepel verlopende terugreis (lekke band met huurauto en Bas die bestolen wordt waardoor we vliegtuig missen) zal de herinnering aan dit avontuur niet minder maken.

Natuurlijk zullen mensen zich afvragen (en ik zelf ook regelmatig); waar doen we dit allemaal voor ? Wat is de queeste; om mijn bucketlist te verkleinen? Om mijn grenzen te verkennen? Onder aan de streep is dit namelijk de objectieve conclusie: een hoop tijd en geld, een lichaam dat met goed fatsoen niet meer in een bikini kan worden getoond aangezien het meer schram en blauw is dan normale huid, spieren die zo stram zijn dat je er gitaar op kuntspelen en kleding die je sowieso wel in de prullenbak kunt gooien aangezien de geuren, scheuren en Spaanse modder een definitieve afdruk hebben achtergelaten. En toch, dit is wat me in mijn element doet komen, waar ik dat gelukzalige gevoel van krijg. Zoals ultraloopster Jolanda Van Linschooten ook in haar boek Eenzame Uren omschrijft, het is de ‘flow’. Die moet je zelf ervaren wil je begrijpen wat ik bedoel..Hiermee sluit ik dit avontuur af, op naar het volgende. Hasta la Pasta!

Het is weer een paar weken verder nu ik dit verhaal afrondt. De foto's en filmpjes van de organisatie komen binnen druppelen om al die herinneringen weer even op te halen.Ik deel ze graag met jullie:

Van de organisatie (staan Bas en ik aan het einde bij binnenkomst Peniscola prominent op):https://www.youtube.com/watch?v=GO4TDWOmzRI&feature=youtu.be

Van onze Nederlandse vriend Hans:

De foto's staan op de site!

ZIE OOK
ZOEK OP TREFWOORD
Er zijn nog geen tags.
bottom of page