Met de beentjes omhoog op naar het EK
Met de beentjes omhoog, veel rusten, goed eten en vooral niet te veel in te zon. Het zijn de cruciale onderdelen, zo leer ik, van een goede voorbereidingsweek op weg naar een piekevenement. ‘Taperen’ noemen ze dat ook wel , een woord wat bij mij tot nu toe nog niet is voorgekomen in mijn woordenboek, maar waar ik onder sociale druk van bondscoach Johan Neevel en de andere selectieleden van het Nederlandse crosstriathlon team, toe gedwongen word.
En nee, dat is niet makkelijk voor mij, vooral niet als je omgeven bent door prachtige natuur met zowel bergen als strand en een azuurblauwe zee; het liefst zou ik wel de hele dag de omgeving willen verkennen: lopend, fietsend, zwemmend, het maakt me niet uit! Maar nee; zondag 1 juni is dé wedstrijd, dat is waar we hier voor zijn. En dat wordt me over de dagen heen wel duidelijk gemaakt.
Maandagmiddag 26 mei strijk ik samen met Saskia Elemans, Judy van den Berg en Johan al neer in een vakantieoord vlakbij het kustplaatsje Orosei, op anderhalve kilometer van de venue. De rest van oranje brigade komt een dag later. De stemming is goed en relaxed; we weten met zijn vieren op de eerste avond een pizzeria al op de kop te zetten en de wijn vloeit rijkelijk; ik verkeer in goed gezelschapJ. Dinsdag mag ik nog even losgelaten worden en beklim ik samen met Johan nog een topje op 750 m. Ondanks de vele vrije uurtjes vliegen de dagen voorbij; Iedere ochtend sta ik al te trappelen om mee te gaan naar het strand, waar ik in een nog kalme zee mijn lichaam probeer te laten wennen aan het voor mij ijskoude water; blauwe lippen en verkrampte handen zijn geen uitzondering. Vanaf woensdag is het parcoursverkenning en rusten. Het fietsparcours is fantastisch; steile klimmetjes en afdalingen maar niets al te technisch, zelfs voor Linda niet! Moet wel zeggen dat die dagen met Bassie (Simons) in Valencia daar een grote bijdrage aan hebben geleverd. Iedere bocht, klim en afdaling wordt onder de loep genomen. Daarbij mezelf een nieuwe techniek aangemeten om lopend met een fiets op de nek grote rotspartijen te overwinnen; gewoon stuur op de helm en zadel in de nek en met kin op de borst naar boven klauteren. Ook dit hoort bij mountainbiken blijkbaar.
Tussendoor nog even genieten van de prachtige vergezichten over de Sardinische kust en het heuvelachtige achterland, nu het nog kan en mag. Tijdens de wedstrijd zal ik waarschijnlijk niet meer dan mijn stuur, de eerste meters voor me en waarschijnlijk ook zwart voor de ogen (:o) zien. Ook het afsluitende loopparcours zal met voornaamste ondergrond mul zand lekker ploeteren en afzien worden. We gaan het meemaken...
Een week van voorbereiden, toeleven naar , alleen maar bezig zijn met, en dan is het ineens zondag: D-Day! Het werkelijke circus is begonnen; als groentje loop ik door parce ferme waar de ‘groten’ hun spulletjes klaarleggen en voorbereidingen doen. Nou ja; ‘groten’.. de lengte van top 3-4 van de dames elite komt volgens mij niet boven de 1 meter 50 uit. Het zijn echt van die ini-mini oermensjes: Full time profs, 1 stuk spierbonk en met snellere fietstijden dan menig mannelijke triathleet , is me al verteld, dus ik hoef in ieder geval geen druk te voelen om daarbij in de buurt te blijven. Top 15 is mooi, daar gaan we voor.. natuurlijk nadat we 1500 meter klotsend zeewater hebben overleefd.
Na 2 uur 44 minuten en een beetje (inclusief 15 sec straftijd) bereik ik als 6e elite dame en eerste Nederlandse (!) De finishlijn op het strand. This is it!
Boven mijn (en ook Johans) verwachting goed gepresteerd. Met name als eerste Nederlandse de eindstreep weten te passeren verbaast me; de andere dames hadden hun dag niet. Helaas van de 15 seconden penalty die later ongegrond blijkt, het kost me een plekje. Maar ik heb wel meteen voldaan aan de kwalificatie eisen voor het WK dat op 15 augustus in Zittau (ergens in Duitsland bij Poolse grens) zal plaatsvinden. Ik heb begrepen dat ik daarvoor nog wel wat lesjes van mountainbike specialisten moet gaan nemen wil ik die overleven.
De beentjes mogen in ieder geval nu weer even omhoog en even ongegeneerd genieten van het vierde onderdeel; mijn best getrainde onderdeel. Ik zeg: ‘Proost!’
