WK crosstriathlon Zittau
Het is zaterdag 16 augustus, de dag waarop alles op zijn plekkie vallen mag; dé dag van het WK Crosstriathlon 2014 in Zittau (Duitsland).
Helaas valt natuurlijk niet alles te controleren, maar aan de fysieke voorbereiding mag het niet liggen. Met hulp van John Aalbers (Runnersworld Nijmegen) is in de laatste weken voor het WK gesleuteld aan het hardlooponderdeel. Met intervaltrainingen met vele – voor mijn gevoel - korte sprints van 250 meter worden die langzame dieselspiertjes van Linda nog even wakker geschud. Ook wordt mij het woord ‘skipping skills’ geleerd, ofwel, een training laten schieten mag ook! En natuurlijk zal menig lezer wederom denken dat dit niet aan Linda besteed is; dit keer lukt het me warempel! Met nog een massage bij Fysiotherapie Scatt mag het niet meer misgaan.
Een weekje voor het WK reis ik af met Ron Hendriks naar de camping gelegen aan de start. Een goed idee in eerste instantie; lekker ontspannen kamperen (creperen voor anderen), goedkoop en lekker op loopafstand van het parcours zodat ik het gemakkelijk kan verkennen. Maar met slecht weer en een familie in de buurt die naast haar eigen rauwe Deutsche stemgeluid een hele geluidsinstallatie heeft meegenomen, zijn de nachten in het tentje verre van ontspannen. Ach ja, weer een leermomentje…
Voor dé zaterdag van Der Weltmeisterschaft staat ook slecht weer opgegeven, toch is voor de elites al aangekondigd dat een wetsuit niet wordt toegestaan; het water is namelijk boven de 20 graden. Dat wordt afzien voor onze wat minder volvette Linda. Even wordt door ondergetekende nog overwogen om twee trisuits over elkaar aan te trekken (natuurlijk de nieuwe met op de prominente plekken op de buik de sponsoren BGH Accountants en Empirion), maar dat wordt door de gevestigde orde toch ten zeerste afgeraden. Ga je namelijk langzamer van zwemmen, zegt men. Nou, een bevroren Linda doet ook niet zo veel, kan ik je vertellen!
Na een grijze regenachtige ochtend mogen wij ‘s middags in een flauw zonnetje starten, in de wetenschap dat het fietsparcours van 36 km door de bossen van het Zittau Gebirge één groot modderbad en dus een glibber- en glijboel zal zijn. Het wordt dus oppassen geblazen.
Na het - gelukkig al bekende- ITU ‘circus’ van aankondiging van alle elite vrouwen, 31 in totaal, gaat om 14.15 uur het startschot. Waar ik normaal bij een triathlon meestal nog ergens achteraan sta te kletsen bij het afgaan van de hoorn, is het nu menens; alle vrouwen schieten uit de startblokken. Ik volg...helaas wordt bij de eerste boei al duidelijk dat deze veldslag in het water niet ten goede komt aan de positie van deze Nederlandse met nummer 14 op haar armen getatoeëerd. Al bij de eerste ronde van 750 m zwemmen lig ik watertrappelend ver achter op de laatsten in het veld, laat staan de eerste dames. Vlak voordat ik eindelijk dit favoriete (not) onderdeel af mag ronden met bevroren ledematen wordt ik zelfs nog ingehaald door de eerste mannen, die toch 20 minuten later zijn gestart. Je voelt je redelijk alleen als er dan in ‘parc fermée’ nog 1 fietsje hangt bij de dames elite, ondanks de aanmoedigingen van het enthousiaste publiek. Maar, voor mij kan het feest nu beginnen; 36 km mountainbiken met lange, steile en zeer technische klimmen (totale stijging 1000 hoogtemeters) en nog meer technische afdalingen door graslanden en rotspartijen maken dit parcours tot een van de meest extreme parcoursen in het crosscircuit. Het weer van de afgelopen dagen doet daar nog een schepje bovenop; niets is meer terug te zien van de staat waarin we het parcours de afgelopen dagen hebben verkend. Alles is veranderd in een grote modderbrij, ik zelf ook binnen 5 km. Door de stramme spieren van het koude zwemwater, waar ik toch zo’n 30 minuten van heb mogen genieten (ten opzichte van 24 minuten voor de snelste dame) duurt het lang om in een ritme te komen , als je al over een ritme kan spreken in het mountainbiken. Gelukkig wordt het moraal een beetje opgepept als ik bij het verstrijken van de kilometers steeds meer dames opraap. Zo ver dat ik Judy van den Berg (NL selectie, een echte vedette) even in het vizier krijg. De laatste kilometers met de technische rotsafdalingen neem ik toch liever geen risico’s meer en laat haar gaan. Met nog 9 km trailrunning over zompige graslanden en met afdalingen waarbij je beter op je kont kan gaan zitten om naar beneden te glijden, weet ik na 3 uur en 19 min de finish te bereiken, op de 14de plek in het algemeen vrouwenklassement, een minuutje achter Judy uiteindelijk. Niet onverdienstelijk zo blijkt met een top twaalf van full time profs uit de hele wereld.
Helemaal zwart van de modder, uitgeput en met kramp tot in het puntje van mijn kleine teen kan ik toch redelijk tevreden terugblikkend de Erdinger Alcoholfrei biertjes wegtanken.
Ook weer veel geleerd deze week. Zo is een tentje in de regen erg romantisch, maar niet optimaal voor het slaapcomfort en daarmee de voorbereiding voor een grote wedstrijd. Ook is het niet handig met vette handen van de vaseline je zwembril aan te raken, waardoor er water in komt tijdens het zwemmen, en moet je al helemaal geen verloren Garmin willen zoeken tijdens een wedstrijd en zeker niet tijdens een Wereldkampioenschap! (30 sec gedaan hoor, helaas daarna ook niet gevonden). Ach, zoals onze held Johan Cruijff (nummer 14) zei: ‘Elk nadeel heb z’n voordeel!’.
Dus Crosstriathlon:
Gestoord? Ja!
Wie doet dat nou? Nou ja, ik dus!
Waarom? Omdat het fantastisch is!
