Hoe een hobby toch werk wordt...

We leven anno 2016, in maart om precies te zijn. De eerste maanden van het jaar 2016 zijn achter de rug. Het jaar 2015, met zijn hoogte- en dieptepunten, is rijkelijk geëvalueerd. Een voorschot op 2016 heb ik ook al gedaan. Nu is het dan zover: ik zit midden in het avontuur dat ik in november 2015 met Joleen Hakker ben aangegaan.

Voor de onwetenden onder ons: in november 2015 ben ik gevraagd om als ‘guide’ te gaan samenwerken met Joleen Hakker, een blinde paratriatlete. Dat betekent samen met haar de paralympische triathlon (1/8 triathlon, oftewel sprinttriathlon: 750 m zwemmen-20km wielrennen-5km hardlopen) volbrengen. Ik ben haar ogen. Met een touwtje aan ons been blijven we bij elkaar bij het zwemmen, het fietsgedeelte doen we op een tandem en bij het hardlopen zitten we ook met een touwtje aan elkaar vast en stuur ik haar met verbale aanwijzingen. Het is aan Joleen om maximaal te presteren, maar desalniettemin moet ik in topconditie zijn om haar optimaal te ondersteunen (en als extra motor op de tandem te fungeren). Joleens ultieme doel is zich te kwalificeren voor de Paralympische Spelen van Rio in september van dit jaar… Linda doet dus mee...

Een uitdaging, die ik na enig overdenken ben aangegaan. Want dit betekent een full time commitment: niet alleen samen veel trainingsuren maken, maar ook mijn eigen ambities tijdelijk aan de kant schuiven en mijn huidige werk in Amsterdam op een laag pitje zetten.

Het sporten is heerlijk, dat staat buiten kijf, maar als ineens je hobby, je passie, echt werk wordt.. waar blijft de hobby dan nog?!

Want er moeten nu concessies worden gedaan: geen ellenlange afmattende fietstochten door de bergen met na afloop een goudgeel sapje, geen Bourgondische trainingskampen met mijn maatjes, geen fietsvakanties, niet die ene gave crosstriathlon omdat die niet in het schema past of een evenement dat sowieso door menig normaal persoon als achterlijke exercitie wordt omschreven, aangezien de kans groter is een blessure op te lopen dan überhaupt de finishlijn te halen.. en ja, dat was tot voor kort wel een belangrijk en natuurlijk onderdeel van mijn sportieve leven en daarmee mijn hobby. Nu staat alles in het teken van Joleen en haar ultieme doel: die plak tijdens de Paralympische Spelen. En dat geeft verantwoordelijkheid..

Maar hoe ziet dit ‘werk’ er dan uit? Het klinkt voor een buitenstaander (zeker een sportfanaat) exotisch: lekker veel sporten en verder geen gezeik. Geweldig toch?! Nou, uit die droom kan ik je wel helpen. Veel trainen is het zeker: Joleen en ik trainen minimaal 4x per week samen, trainingen waarin veelal alle drie de disciplines aan bod komen. Daarnaast hebben we nog onze eigen uren die we moeten maken. En zo kom je toch zeker aan gemiddeld 15 tot 20 uur per week netto trainingsuren. En bedenk daarbij dat een spatje regen niet betekent dat de training wordt gecanceld en je thuis kunt blijven en lekker op de bank met een warme bak koffie bedenken dat je die training ook wel morgen (of overmorgen) kunt doen. Nee, het is doorknallen en afzien, want dit is ons werk. Aangezien de trainingen met de andere selectieleden van de paratriathlon 2x per week in Doorn plaatsvinden, de periodieke trainingsweekenden in Sittard zijn en ook trainingsstages in Spanje zijn ingepland, kun je het aantal aanvullende reisuren wel inschatten. En daar blijft het niet bij, want laten we vooral alle randvoorwaarden niet vergeten, waaraan moet worden voldaan: een zwemanalyse hier, een fietspositieanalyse daar, fysieke trainingen, een bezoekje aan de sportdiëtiste, wekelijkse massage en fysiotherapeuten die al je lichaamsdelen weer in de juiste anatomische positie proberen te krijgen na die belachelijk vele trainingsuren. Rekken, strekken, core stability en dan mis ik nog genoeg. Van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat staan alle activiteiten in het teken van ‘werk’. Deze activiteiten passen niet in een 9- tot 5-baan. En dan nog zoiets als het bijhouden van je ‘whereabouts’ voor de dopingautoriteiten , een verplichting die komt bij de A-status: iedere dag laten weten waar je ze kunnen vinden voor die eventuele dopingcontrole. En de media: een filmpje voor de NOS, een interview met de krant, een clinic voor een school. It is all part of the deal.

Misschien klink ik negatief, dat is niet mijn bedoeling. Het is weliswaar af en toe afzien, trainingen zijn niet altijd leuk. (‘whereabouts’ invullen in een systeem die trager is dan een achteruit lopende schildpad al helemaal niet). Probeer maar eens de lol in te zien van het vijf maal achtereen heuvel op knallen op een tandem. Toch ben ik me terdege bewust van deze unieke uitdaging: samen een ultiem doel voor ogen hebben (want ja, ook ik heb dit nu in het vizier) en hiervoor alles aan de kant zetten.

Joleen en ik samen?! Hoe gaat dat?! Je moet elkaar toch wel tolereren, zoveel uren waarin je samen optrekt. Ik kan je vertellen: Joleen is een uniek mens, door een hersentumor op haar oogzenuw en een mislukte operatie om deze te verwijderen is ze op haar elfde compleet blind geworden. Sporten heeft zij opgepakt als doelstelling in haar leven. Zij heeft een doorzettingsvermogen waar je ‘u’ tegen mag zeggen. Ik leer van haar, zij leert van mij (wat dan ;)?!) en samen komen we iedere week weer verder in onze opbouw. Want het is best lastig, voor mij om te begeleiden, maar zeker voor haar om haar vertrouwen aan iemand te geven. De afgelopen drie maanden zijn in ieder geval voor beide partijen al bijzonder geweest. Het ultieme doel, Rio, ligt nog ver weg en nee, we hebben ons nog niet gekwalificeerd. Er moet nog veel gedaan worden. Onze eerste uitdaging is de wereldbekerwedstrijd in Zuid-Afrika, waar we zondag 20 maart moeten knallen. Hier moeten punten worden gehaald om hoger in het algemeen puntenklassement te komen binnen de paratriathlon. Een spannende week ligt in het verschiet. Momenteel bereiden we ons voor in Spanje, waar de trainingen veelal gericht zijn op de samenwerking: wissels van zwemmen naar fietsen, van fietsen naar lopen. Oefenen, oefenen. Want iedere seconde telt.

Waar wellicht het schip (of de tandem) ook mag stranden, deze maanden kunnen ze me niet meer afpakken. Een paar maanden terug heb ik de uitdaging aarzelend aangenomen, maar nu heb ik ‘m stevig omarmd!

Wordt dus vervolgd!