Rio, here we come!
Mei: punten scoren bij het EK in Lissabon Mijn laatste bericht dateert alweer van eind mei. We stonden aan de start van het EK in Lissabon, hét moment om punten binnen te halen voor onze ranking voor de Paralympische Spelen. Finishen bij de eerste vijf, op die bewuste vrijdag 27 mei, dat zou ons in ieder geval een plek geven bij de eerste zeven op de Rio-ranking. En daarmee zouden we voldoen aan de kwalificatie-eisen die het NOC-NSF, de Nederlandse overkoepelende sportorganisatie, binnen de para-triathlon stelt voor deelname aan de Spelen. Zoals bekend hadden we een verre van goede voorbereiding, zeg maar ‘geen’, maar Joleen en ik wisten dat we dit konden halen. En dat deden we: met een 4e plek achter de twee Engelsen en de Spaanse concurrentes mogen we tevreden terugkijken op dit EK.
Juni: training oppakken, vooruitkijken en nog meer punten?! En dus vooruitkijken naar de komende maand, want ondanks dat het aantal punten voldoende was, zou pas eind juni de definitieve beslissing vallen. Een wereldbeker in Besançon (Frankrijk) stond nog in de planning, met de hoop om daar de positie in de ranking te versterken. Het omweggetje via Oostenrijk, om als buddy van Funda Mujde de uitdaging van de HandbikeBattle aan te gaan en het verblijf aldaar te combineren met een trainingsstage met Joleen, was misschien niet de beste voorbereiding. Maar goed, we heten nog steeds Linda... iets met keuzes maken ?!
Wereldbeker wordt duathlon Besançon viel helaas letterlijk en figuurlijk in het water, zoals ongeveer heel Europa op dat moment. De rivier waarin gezwommen zou moeten worden, was een kolkende wildwaterbaan geworden en dus te gevaarlijk om in te zwemmen, oftewel in mijn beleving juist geschikt om heel hard te kunnen zwemmen, echter met het risico bij de finish niet meer te kunnen stoppen. We zouden een dik PR op de 750 m hebben gehaald J. Het werd dus een duathlon , oftewel een run-bike-run. Erg jammer, want behalve dat er minder punten te verdelen waren, werd door de organisatie niet overwogen bij de duathlon eenzelfde tijdshandicap aan slechtzienden toe te kennen als officieel bij de triathlon gebeurt (blinden starten meer dan 3 minuten voor de slechtzienden aan). Met name het loopparcours dwars door het oude centrum van Besançon met haar drempeltjes, stoepjes, keitjes en kinderkopjes en niet te vergeten de drieduizend bochten, zou voor Joleen een ware hel worden……. Maar goed, we hadden al genoeg obstakels overwonnen de afgelopen maanden, dit kon er ook nog wel bij. Mijn verwachting werd wederom bevestigd: na de eerste 5 km hardlopen lagen we vijfde in het veld. We schoven echter met het fietsonderdeel al snel door naar een 3e stek en lagen ineens 2e door het uitstappen van de Engelse atlete. Joleen zat weer in haar wedstrijdmodus (ik kreeg er aardig van langs tijdens de laatste 2,5 km hardlopen), maar het was het waard. Een tweede stek: zowel mentaal als fysiek een grote opsteker!
Terug in Nederland doen we mee aan een aantal triathlons (Leidschendam, Gendt, Krimpenerwaard), waar we buiten mededingen mogen starten, en fietsen trainingskoersjes in Nieuwegein, waar onze positie in de B groep iedere week verder wordt verstevigd (met vele complimenten van onze mannelijke concurrenten). We merken dat het met de week beter gaat en dat we meer en meer op elkaar ingespeeld raken. En ondanks dat het pittig is, de intensieve trainingsweken, het vele reizen en alle andere randvoorwaarden, het betaalt zich uit.
Juli: officiële toekenning kwalificatie Rio! 1 juli krijgen we eindelijk de verlossende brief. NOC-NSF heeft ons officieel toegedeeld aan TeamNL. We gaan naar Rio toe!
Het klinkt prachtig, maar meteen komen er allerlei randzaken bij kijken: kleding passen, pers en de officiële presentatie van TeamNL in het Kurhaus. In ons apenpakkie mogen we tussen de Olympische en Paralympische grootheden staan en worden we, zoals gezegd, officieel overgedragen aan de IPC . Veel poespas, veel bobo’s , veel ongemakkelijk geschuifel in een te kort jurkje en schoenen waar je al blaren van krijgt als je ze ziet, maar ook dat hoort erbij.
Juli: de maand van het WK paratriathlon En wij willen juist trainen om ons voor te bereiden op een evenement dat voor ons (in ieder geval voor mij) momenteel veel belangrijker is dan het hele Rio-circus. Het WK paratriathlon komt er namelijk aan. En dat nog wel in eigen land. Rotterdam om precies te zijn. Joleen en ik willen geen onzekerheden en zorgen dat we bij alle parcoursverkenningen van de NTB aanwezig zijn (zondagochtend om 6.00 uur, zodat we tegen de rijrichting in over de Erasmusbrug kunnen knallen). Het fietsparcours is op ons lijf geschreven: 4x een rondje met alleen maar bochten! Dit is geweldig! We zorgen dat we elke bocht, elke hobbel, elke zandkorrel in ons hoofd prenten, dit kan ónze dag worden…..
24 juli Het spektakel vindt plaats op zondag 24 juli, aan het einde van de middag. Op vrijdag ervoor worden de paratriathleten al gesommeerd om haar intrek te nemen in het Bilderberg hotel. De zaterdag is vol gepland met parcoursverkenningen, spullen ophalen, briefing en al dat gedoe. Niet echt een optimale voorbereiding als je het mij vraagt. De wedstrijdtandem heeft ook nog de nodige technische aandacht nodig. Dus op zondagochtend sta ik dan ook redelijk strak van de spanning. Het lijkt lekker, einde van de middag starten, maar om 12 uur is het al aantreden. Want ondanks dat we pas drie en een half uur later van start gaan in de Maashaven, moet er ook nog veel aan voorbereiding gedaan worden: schoenen afleveren bij T2 (wissel van fietsen naar lopen) en uitzoeken hoe we samen deze wissel zo efficiënt en zo snel mogelijk kunnen doorlopen. Over een klein puntje hier heeft de organisatie niet nagedacht, namelijk dat tandems ietsje langer zijn dan reguliere tijdritfietsen. De wisselzone is zo smal dat twee tegenover elkaar geplaatste tandems zullen zorgen voor een complete opstopping. Een oplossing is dat vrijwilligers de tandems meteen na binnenkomst over het hek tillen…… Lijkt me niet heel veilig voor de fietsen. Daarnaast kan het zo maar zijn dat er drie tandems tegelijk binnenkomen …… en dan ?! Wij ondervinden het helaas…
T2 is afgevinkt, nu via de Erasmusbrug naar de startzone en de T1 wisselzone aan de andere kant van het water. Gelukkig heeft de brugwachter net bedacht de immens grote brug voor onze neus op te takelen en staan we zomaar 15 minuten in de warmte van deze zondag te wachten op een oversteek. Daarna in alle haast naar T1 voor het checken van de fiets (hij zal maar te lang zijn), de trisuits (wie weet is mijn naam ‘Guide’ verkeerd gespeld), de touwtjes die moeten voldoen aan een wetboek vol eisen, en al die andere sores. De T1 zone (wissel van zwemmen naar lopen) is dan nog niet eens klaargemaakt en doorgelopen. De spanning stijgt, zowel bij Joleen als bij mij, want de warming-up met lopen, even het water in etc., moet nog gebeuren. En de druk ligt hoog, want beiden hebben we toch aardig wat bekenden aan de kant staan. Daarbij weet ik: dit is het moment om te scoren. Dit is óns parcours. Hier hebben we meer kans dan in Rio.
Startschot
Het startschot, precies om 15:35 uur, komt voor even als een verlossing. Eindelijk mogen we gaan! Totdat de ademhaling versneld raakt, mijn armen verzuren en ook nog een zwembril zo wazig wordt dat op een boei oriënteren amper mogelijk is. Een aantal slagen in mijn gezicht van Joleen maken het er niet makkelijker op, maar we halen het , het zwemmen dan. Het is 750 meter lijden met een lange lange ij…… Bij de wissel hebben de beide Engelse damesteams ons al bij de kladden, maar we laten ons niet kennen. Op de Erasmusbrug - de aanlooproute naar het bochtige parcours- zorg ik dat we de Engelsen weer achter ons hebben, zodat we geen gezeik krijgen met ‘stayeren’ of vastlopen in de bochten. Vanaf dat moment begint eindelijk het echte spelletje: bocht in knallen – scherp aansnijden – samen staan – zitten – en wederom aanzetten tot de volgende bocht. Met elke ronde weten we 30 seconden te pakken en worden we opgezweept door de schreeuwende menigte aan de kant. Met een kleine 2 minuten voorsprong halen we T2, waar we, zoals ik al heb aangekondigd, vast komen te zitten tussen de tandems die niet snel genoeg worden weggehaald. Het Italiaanse mannenteam denkt zelfs over ons heen te lopen. Maar de focus blijft en Joleen is scherp.
Nu is het aan Joleen. Haar looptempo bepaalt of we de voorsprong kunnen vasthouden dan wel hoe lang. De Engelse Melissa Reid en haar guide zijn snelle renners. Het is dus vooral afwachten hoe lang. Maar pas bij 3 km hoor ik het gehijg van de twee vrouwen op de achtergrond. Dit is een goed teken. Ik spoor Joleen aan die half huilend en kreunend mij toeschreeuwt om te coachen. Ik doe uit alle macht mijn best en schreeuw haar door elke 200 m heen. Op 400 meter voor de finish kijk ik voorzichtig achterom en zie ik geen achtervolgers . We gaan het halen….. we worden tweede!
Emoties aan de finish. Alles komt eruit, de tijd en energie die we erin hebben gestopt, de spanning en frustraties die het ook heeft gekost, de weg hier naartoe. Maar ook het zien van al die mensen die voor ons zijn komen kijken: vrienden (Kasper, Ed, Henk, Hans, Alma , Judtih, Monique, Stefan, collega’s), de hele familie. Het is me even te veel.
We hebben het geweldig gedaan: veruit de snelste fietstijd bij de vrouwen (en menig mannentandem voor ons gehouden) en voor Joleen een looptijd van 21:30 minuten! Dit geeft moed voor de nabije toekomst en dat hebben we nodig. Die podiumplek in Rio wordt ineens reëel en dat sterkt….
De twee biertjes die ik mezelf toesta in afwachting van de prijsuitreiking zijn overheerlijk … ik geniet. De uitreiking is nog mooier: we worden luidkeels toegejuicht. Dit is waarom al die inspanningen van de afgelopen maanden (mentaal en fysiek) het waard zijn geweest. Wat in Rio ook gaat gebeuren, deze ervaring nemen ze ons niet meer af.
FILMPJE WK PARA-TRIATHLON:
