top of page

Nederlands Kampioen! Ik kan met Pensioen!

Voordat ik jullie meeneem in mijn heroïsche overwinning (haha) bij het NK crosstriathlon, wil ik van de gelegenheid gebruikmaken om mijn sponsors te bedanken voor hun nog steeds niet-aflatende steun: Kersten Wielersport Nijmegen, die altijd zorgt dat ik op elk moment van de week (zondag en maandag uitgezonderd dan) mijn fiets kan afleveren voor onderhoud, Runnersworld Nijmegen waar ik voor schoeisel en advies terecht kan, BGH accountants&adviseurs en Empirion die mij financieel een steun in de rug geven, Fysiotherapie en Sportcentrum SCATT die mij met fysio en fitness ondersteunen, en Vivelli Wijchen waar ik altijd terecht kan om mijn grootse spiermassa (0; relatief gezien dan) te blijven onderhouden.

En last but not least, Menno Oudeman, die dit jaar met trainingsschema’s en mental coaching mijn sportleven enigszins heeft weten te structureren. En natuurlijk Nic, de sportmasseur, die altijd wel een plekkie wist te creëren als ik op het allerlaatste moment toch maar besloot dat het verstandig was een sportmassage te ondergaan.

Zonder hen zou ik deze sportcarrière niet op dit niveau en met zoveel plezier kunnen volhouden. Dank daarvoor!

En dan het verhaal…

Je hebt van die dagen dat alles klopt, je humeur, je fysieke gesteldheid, je motivatie, je materiaal dat je niet in de steek laat en de omstandigheden die optimaal zijn. Soms ben je je daar heel bewust van, en soms komt dat besef pas achteraf. In die laatste categorie kun je zaterdag 26 augustus jl. wel onderbrengen. De dag van het Nederlands Kampioenschap Crosstriathlon.

Ik was er absoluut niet mee bezig, met deze wedstrijd, maar überhaupt waren wedstrijden en presteren dit seizoen geen prioriteit. Ik had gewoon weer zin om te spelen in de modder en los van het feit dat deze crosstriathlon dicht bij huis was, is de Renkumse crosstriathlon op zichzelf een geweldig evenement in een prachtige omgeving. Geen onbelangrijk gegeven voor mij. Eigenlijk hadden ze dat stempel ‘NK’ van mij wel weg mogen laten, het drukte bij mij alleen maar de voorpret. Iets met verwachtingspatronen en mezelf druk op leggen en zo…

26 augustus: Het was een windstille ochtend, een zwak zonnetje scheen. Heerlijke ontspannen omstandigheden dus. Gezellig met 150 man in neopreen pakkies met de stoomboot 1500 m stroomopwaarts gebracht om daar gedropt te worden voor een enkele reis terug naar het publiek. Al was van die geprezen stroming mee nergens iets te bekennen dan.

Al is mijn zwemmen veruit mijn slechtste onderdeel, ik had er zin in, was lekker bezig en kwam tot mijn eigen verbazing ook als derde het water uit, 10 seconden achter grote vedette Maud Goldstein! Maud, de internationale crosstriathlete, met zelfs een overwinning deze zomer in het X-terra-circuit (wereldbekercompetitie) op haar naam. Voor mij was toen de race al geslaagd.

Van het relatief zware MTB parcours van een week tevoren was nu niets meer te herkennen. Het MTB parcours in de bossen van Oranje Nassau’s Oord was na een week van droogte één snelle achtbaan geworden, waardoor parcourskennis een belangrijk bijkomend voordeel was. En die had ik. De eerste van de 4 ronden kon ik in het wiel van Maud aansluiten en afwachten om mijn slag te slaan. ‘D’r op en d’r over’: dat kon ik eindelijk een keer in de praktijk brengen J. Met een geweldige coach in de persoon van Hein te Riele, werd ik op de hoogte gehouden van mijn steeds groter wordende voorsprong, een ongelooflijke boost natuurlijk. Ik wist ook dat ik hier het gat moest slaan, aangezien hardlopen me de laatste tijd niet al te best afging en Maud daarentegen een knettersterke loopster is. Met anderhalve minuut voorsprong ging ik de wisselzone in, een tijd die op 11 km best ingelopen zou kunnen worden door een international zoals Maud. Het loopparcours was bovendien nog zwaarder en lastiger dan ik had gedacht: waar je een week eerder nog in de kleiachtige grond van de Jufferswaard weggleed, was het nu een kwestie van opletten waar je je voeten zette, wilde je niet met een verzwikte enkel door de afdrukken van opgedroogde koeien- en paardenpoten de wedstrijd moeten staken. Met stukken parcours dwars door het omgeploegde land, afgewisseld met steile klimmen over de Noordberg (ja,ja, die heeft Nederland J ) was het één grote lijdensweg.

Maar, zoals ik al begon, ik had de goede motivatie (die goede benen had ik al wel in het bos achtergelaten ....) en kon daarmee in de eerste helft van de race de voorsprong gelijk houden. Ik wist toen dat het mogelijk was, een Nederlandse titel op de crossTRIathlon te behalen. Onwerkelijk, ongelooflijk, maar toch wel degelijk waar!

In een tijd van 2u 16 min en nog wat, zo blij als een ei over de streep! Ja, dit was dubbel en dwars een top 3-notering van de mooiste overwinningen in mijn bescheiden triathloncarrière. Het Wilhelmus en de rood-wit-blauwe trui (die ik natuurlijk nooooooit ga dragen) maakten het feestje compleet.

Die avond heb ik het uitgebreid gevierd, maar daar zal (en kan) ik niet verder over uitwijden. Laten we zeggen dat de speciaalbiertjes rijkelijk vloeiden :).

Het seizoen 2017 is hiermee met verve afgesloten. Het pensioenverhaal is natuurlijk bullshit, ik kan helemaal niet stoppen met sporten! Lekker bewegen, af en toe een wedstrijdje hier en daar, en vooral genieten van al deze leuke evenementen, daar zal ik me de komende maanden op focussen. Echt rust nemen kan ik toch niet, dat heb ik maar geaccepteerd. Ik blijf letterlijk en figuurlijk lekker aanmodderen dit najaar :).


ZIE OOK
ZOEK OP TREFWOORD
Er zijn nog geen tags.
bottom of page