top of page

Een ongeluk zit in een klein hoekje

Sporten gaat gepaard met risico’s en kans op blessures. Tijdens trainingen en wedstrijden ben ik daar altijd -bewust of onbewust- mee bezig. Zeker dat off road gebeuren is niet zonder gevaar. De ruige terreinen waarover gefietst en gerend moet worden, lenen zich ervoor om eens goed onderuit te gaan. En natuurlijk gebeurt dit ook menigmaal, maar zonder ernstige consequenties. Helaas kan het echter ook op andere manieren gebeuren .… Zo ook dinsdagavond 10 oktober. Niets vermoedend fiets ik na een lange dag werken in Amsterdam op mijn vouwfietsje terug van het station Nijmegen naar huis. In mijn hoofd ben ik al bezig met morgenochtend; op de planning staat een lekker stukkie mountainbiken, “spelen in het bos” zoals ik het noem. Deze avond ga ik me inschrijven voor “Drenthe 200”: een 200 km lange mountainbiketocht in Drenthe eind december. Samen met Dieuwertje lekker afzien en genieten, en dat 200 km lang. Ook deelname aan de trailrun “Devils Trail” moet er maar weer van komen, en dan dit keer wel 33 km! Ik voel me fysiek sterk, ik heb er zin in!

Totdat ik op de rotonde bij het Universitair Sportcentrum dit allemaal in een flits aan mijn neus voorbij zie gaan. Een auto komt met een bloedgang op de rotonde af, mijn fietsende voorganger remt en slipt en ik ga er achteraan. In een split second lig ik op straat en weet dat het mis is; mijn knieschijf ligt ernaast. In een flashback zie ik Australië van 6 jaar geleden de revue passeren. Daar maak ik tijdens een hike in de bush voor het eerst mee wat het is om een knieschijf uit te kom te hebben. Gelukkig heb ik op dat moment iemand bij me die precies weet hoe het moet: knie strekken en terugduwen. De adrenaline en motivatie om de hike af te maken zorgen ervoor dat ik nog uren met een ingetapete knie 1000 hoogtemeters maak. Waarna de volgende dag een spectaculaire reddingsactie volgt met een helikopter, als het toch duidelijk is dat ik met een knie als een voetbal geen stap meer kan zetten.

Echter, nu lig ik op het natte koude asfalt, na een stomme glijpartij vanwege een te hard rijdende auto en een beetje nat wegdek. Ik weet wat me te doen staat en schreeuw om iemand die aan mijn been wil trekken. Een meisje zie ik ineens boven me hangen en ze trekt aan mijn been waarbij ik zelf de knie weet terug te zetten. Ze heeft geen idee wat ze heeft gedaan. Een opluchting, al is het maar kort. Politie, ambulance en ik lig daar maar, met mijn zware rugtas nog op mijn rug, denkend aan alles wat ik niet meer kan doen ….. de auto is doorgereden, niemand heeft wat gezien verder. De politie kan niet meer dan mijn fiets naar huis brengen. Ik krijg een lift met de ambulance van een nietige 500 meter naar de eerste hulp.

Deze situatie is wel even wat anders: een valpartij op 50 meter afstand van het ziekenhuis, waarbij het ritje van 2 minuten in de ambulance het meest opzienbarende is, tegenover een hike waarbij ik na het ongeluk nog 1000 meter heb geklommen en de volgende dag met een helikopter uit de bergen ben gehaald.

Wel ben ik machtig blij dat mijn vriendin Monique binnen een half uur in het ziekenhuis is en me door de uren van wachten, onzekerheid en vijf verschillende artsbezoeken weet te leiden. Om 23.00 uur, 3 uur na binnenkomst, mag ik het ziekenhuis verlaten, in een rolstoel en met een grote brace om mijn been ….. onwerkelijk.

De volgende dagen begint bij mij te dagen dat de klap harder is dan even een kleine sliding. De ribben beginnen meer en meer pijn te doen en krijgen de diagnose gebroken na poliklinische bezoek een aantal dagen later. Daar willen ze overigens mijn knie spalken, maar daar steek ik een stokje voor. Ik heb inmiddels mijn eigen research gedaan en het spalken is wel het laatste wat ik wil. Een vriendin die telkens roept dat ik topsporter ben (valt wel mee hoor ....) helpt daar duidelijk aan mee. Ik verlaat de gipskamer dus met een ingetapete knie en de gipsmakers zijn een ervaring rijker (ik moest gefilmd worden tijdens het tapen voor opleidingsdoeleinden J, is het toch nog ergens goed voor :).

En dan breekt de meest lastige periode aan: onverwachts aan huis gekluisterd zijn. Met krukken en een rolstoel en een onrustig lichaam dat 15 uur per week sport gewend is. Daarbij opgeteld de afhankelijkheid die ik ineens heb en de onmogelijkheid om weer aan het werk te gaan: Amsterdam is dan toch wel ver weg. Gelukkig heb ik vele vrienden die voor alles en nog wat klaar staan. Zo word ik de eerste dagen door Frances en door mijn buurvrouwen bijgestaan in het wassen en aankleden, en heb ik al persoonlijke chauffeurs die me her en der rondrijden, onder andere naar de fysio en de sportschool, want tja, ergens moet ik toch wat energie kwijt.

Inmiddels zijn we 4 weken verder; de krukken en brace worden alleen nog gebruikt in het OV. Verder fiets ik er al op los, weliswaar op een hometrainer of stadsfiets, maar de mobiliteit begint langzaam terug te komen. Al voelt mijn linkerbeen als een opgeblazen olifant. Onzekerheid is nu de grootste uitdaging …. wat mag wel, wat mag niet. Iedereen heeft er een mening over, en helaas zijn deze niet geheel hetzelfde; wel bewegen of niet bewegen, wel krachttraining of niet krachttraining.

Keuzes maken over aankomende evenementen waar ik aan mee zou doen, stel ik nog even uit… ik hoop stiekem dat ik een aantal weken verder meer zinnige uitspraken daarover kan doen. Voor nu is het zoals het is.


ZIE OOK
ZOEK OP TREFWOORD
Er zijn nog geen tags.
bottom of page