top of page

NK titel crossduathlon 2018

Nee, het wordt niet normaal, zeker niet , en deze overwinning, afgelopen 21 april bij de Pyramide van Austerlitz al helemaal niet. Krap 6 maanden nadat ik op een rotonde met een knie uit de kom lag te creperen, weet ik het Nederlands kampioenschap Crossduathlon te winnen … een overwinning met een zoet smaakje.. Eigenlijk mijn eerste officiële wedstrijd van dit jaar, de tweede sinds het ongeluk en ik vind het spannend. Vooral spannend om de angst die ik als gevolg van het ongeluk heb gekregen; dit is het grootste struikelblok momenteel in mijn terugkeer in de sport. Vooral hardlopen off road is spannend, de angst om een misstap te maken met eventuele gevolgen van dien zijn zo vastgezet in mijn hoofd, dat het ook een stukje plezier wegneemt. En precies deze wedstrijd moet ik toch 10 km lang die knop kunnen omzetten. Ook het mountainbiken gaat niet vanzelf, ook daar hebben de angstgedachten, al is het wat minder erg, zich vastgezet.

Ik ben zenuwachtig, al een week, niet alleen vanwege bovenstaande, maar ook omdat ik de spanning van de druk wat minder goed weet te verdragen. Ik weet wat ik kan en niet kan, maar de buitenwacht verwacht natuurlijk wel wat, en dat is soms best lastig om mee te dealen.

Ik heb Hein mee als coach. We hebben de week ervoor al uitvoerig het MTB- parcours verkend en ik heb zo goed en kwaad als het kan iedere bocht, iedere technisch stuk in me opgeslagen. Toch is het bij mountainbiken niet te voorspellen: een week later kan een parcours er door de weersomstandigheden compleet anders bij liggen. Dat is ook het mooie van mountainbiken J, never a dull moment. En enige voorkennis is altijd mooi meegenomen.

Eenmaal op het wedstrijdterrein valt de spanning van me af; ik heb er zin in! Ook als ik voor de start sta en zie wie de concurrentie is (ik ben niet zo goed in me daarop voorbereiden ;)) valt het laatste stukje spanning weg. Te meer omdat het een sterk veld lijkt, met onder andere Alieke Hoogenboom en Danne Boterenbrood die in 2012 nog in Londen bij de Olympische triathlon aan de start stond. Het geeft mij de rust dat ik gewoon mijn eigen wedstrijd moet gaan draaien, een podiumplaats zal toch (te) lastig worden.

En zo start ik mijn race; over het mulle zand omhoog naar de Pyramide van Austerlitz en door het bos terug . Het eerste rondje is spannend, ik loop als zevende het bos in. Dat is oké, voor mij is het prima om zo door te gaan. Maar het snelle lopen off road is ook spannend en ik voel de krampachtige loopstijl (dat me later ook word teruggegeven door de toeschouwers). Toch blijkt er wat angst van me af te vallen want het tweede en derde rondje durf ik aan te zetten en nog wat dames te passeren. Op een vierde stek weet ik de wisselzone te bereiken waar ik warempel (ik kan er nog steeds niets over uit;)) als eerste de wisselzone weer verlaat ! Voor degenen die mij minder goed kennen; ik ben de anti-koningin van de wissel dus dit is een unicum! En dan begint het mountainbiken, mijn dingetje, en ik heb er zin ! 3 rondjes knallen over geaccendenteerd terrein met veel singletracks en draaien en keren. De droogte van afgelopen week heeft er een achtbaan van gemaakt maar de voorkennis helpt me zeker om in volle vaart en zonder terughoudendheid de ronden te volbrengen. Als ik met 3 minuten voorsprong op nummer 2 de wisselzone weet te bereiken, weet ik dat ik met een gerust hart en zonder onnodige risico’s de afsluitende 3 km hardlopen kan volbrengen.

Wat een geweldig gevoel, door het lint heen onder de finishboog door! Onwerkelijk maar ontzettend blij en trots! Ik kan het weer, ik kan het nog!

Met veel dank aan Hein, die mij de hele route heeft gecoacht. Maar ook Menno Oudeman, degene die door zijn trainingsschema’s mij goed weet te prepareren, maar vooral ook degene is die de rem erop kan zetten bij mij. En dat zijn er maar weinig die dat kunnen ;)

Nee, de knie is nog niet op orde, en wie weet gaat dat ook niet meer gebeuren, maar ik weet wel dat ik weer kan doen wat ik met zoveel liefde en plezier en passie doe: sporten!

JAPAN

En daarmee zit de volgende uitdaging alweer in het vat: volgende week vlieg ik met slechtziende paratriathlete Odette van Deudekom naar Japan voor de Wereldbekerwedstrijd Paratriathlon. Amper twee weken geleden is ze toch aan de startlijst toegevoegd en ik heb het voor mekaar gekregen (door heeeeeel lief de baas aan te kijken;)) om haar te kunnen guiden. Ook Odette komt terug van een lange revalidatieperiode en heeft daarmee haar ranking binnen de Internationale Paratriathlon verloren. Belangrijkste doel in Japan is dus finishen en daarmee punten halen voor het EK en WK zodat ze weer op de ranking bij de dames visueel beperkten te komen. Ik fungeer dus graag als springplank voor hopelijk de toekomstige Paralympische topsportcarrière van Odette.

Daarnaast ben ik gevraagd om ambassadeur van Gelderland Sport Onbeperkt te worden. Aangezien 'nee' niet echt in mijn woordenboek voorkomt, is dat een nieuwe vrijwillige uitdaging die ik aan mijn rijtje van dagelijkse beslommeringen zal toevoegen.


ZIE OOK
ZOEK OP TREFWOORD
Er zijn nog geen tags.
bottom of page