Rennen voor wie het niet kan: Wings for Life World Run
Soms doe je wel eens dingen waarvan je eigenlijk geen idee hebt waar je je precies mee hebt ingelaten. Zo ook de WingsforLife world run; een wereldwijd hardloop evenement, opgezet door Redbull waarbij het motto is te rennen voor mensen die dat niet kunnen. Opbrengst van het evenement komt ten goede aan het Dwarslaesiefonds. En wat ik dus dacht dat een sponsorloop zou zijn voor dit goede doel bleek uiteindelijk te eindigen in een overwinning met een vliegticket naar keuze voor het evenement in 2015.
Nee zeggen is niet mijn beste eigenschap, laat we zeggen dat dat een redelijke understatement is. Men weet me ook altijd te vinden op een of andere manier; het verzoek om mee te doen met de Wings For Life World Run kon dus ook alleen met een ja beantwoord worden. En ja, natuurlijk de connectie met mensen met een dwarslaesie via mijn werk en in mijn vrije tijd als handbike trainer en mede organisator van de handbike battle maakt dat ik het aanbod niet kan en wil afslaan.
Funda Mujde is een van deze mensen die ik train; via mijn werk kom ik met haar in contact. Ze heeft het idee opgevat om in 90 dagen met een zogenaamde Berkelbike (handbike met trapondersteuning) van Nederland naar Turkije biken. Funda is actrice en caberetiere als ze in 2007 bij een ongeluk betrokken raakt op vakantie in haar geboorteland Turkije. Ze houdt er een dwarslaesie aan over. Toch weet ze het leven weer op te pakken; haar moed, haar lef en haar doorzettingvermogen brengt haar tot deze uitdaging. Zij is een inspiratie voor mij en is degene die mij alleen ‘ja’ kan doen zeggen om voor haar WingsForLife te rennen.
En zo krijg ik in maart een telefoontje van Monique Velzeboer (professioneel fotografe , ex top sporter en in de sport een dwarsleasie opgelopen) , of ik mee wil doen aan deze run en me samen met Funda wil laten portretteren voor deze run. Ondanks dat het niet in mijn trainingsschema past, het wederom een zondag kost doe ik het graag voor Funda. De fotoshoot vindt uiteindelijk plaats samen met Sidney Bito , de handbiker die ook begeleidt. Voor hem zal ik even hard rennen; Zondag 4 mei zal ik voor IEDEREEN rennen die het niet (meer) kan!
Het concept van deze run is wel uniek: over een parcours van maximaal 100 km lang mag je lopen zo lang je wilt tot dat een zogenaamde ‘catcher car’ je inhaalt. Deze auto start een half uur na de laatste loper op een bepaalde snelheid en gaat steeds harder rijden. Het evenement start in 35 landen wereldwijd op hetzelfde moment. In Nederland wordt het startschot op het TT circuit in Assen gegeven. Helaas haken de week voor het evenement meerdere collega’s af en zullen ook Funda en Sidney niet aan de kant aanmoedigen. Begrijpelijk aangezien ze liever zelf hadden meegedaan, maar dat is voor handbikers om veiligheidsredenen niet mogelijk in Nederland. Maar, Linda heeft ‘ja’ gezegd dus zal ze starten! En zo staan Edwin (BTP) en ik, nietsvermoedend over wat ons te wachten staat, aan de start in het VIP vak, naast een Jaap Jongbloed, Erben Wennemars, Kjeld Nuijs en Umberto Tan en vele andere BN’ers waar ik het bestaan niet eens van wist plus een tiental camera’s die deze BN’ers natuurlijk op de gevoelige plaat willen vastleggen. Ed en ik hebben afgesproken dat we 20 km lopen en dan wachten op de catcher car; we maken er een lekker duurloopje van en dat nog eens voor het goede doel. Al snel genoeg komen we er achter dat het net iets meer is dan gewoon een stukkie lopen als ik blijkbaar de eerste vrouw ben in het veld en er vanaf kilometer 5 een motor met cameraman als stroop aan mijn kont om me heen blijft hangen; ‘Dag, idyllisch rustig Drenths landschap..’. Och, de rustige stille natuur, daar hoef je het hier niet voor te doen. Redbull heeft goed namelijk goed uitgepakt; op iedere 5 km staat een post waar Redbull –DJ’s op megatanks de renners opzwepen.
Ik kan het helaas ook niet ontkennen: Redbull geeft je duidelijk vleugels, want op kilometer 20 stoppen we natuurlijk niet. Ook kilometerstop 25 komen we voorbij, en dan is het nog niet genoeg..Eindelijk bij bordje 30 besluiten we verstandig te zijn en wachten geduldig op de catcher car. Doch, als dan na 10 minuten nog een vrouw me voorbij komt rennen kan ik het niet laten om de aanval in te zetten. En zo weet ik op 32 km als laatste vrouw in het veld te overleven en word ik, na 2 en half uur (??) opgeveegd door de Catcher Car (zie foto).
Met een kaas van 20 kg op de foto gezet - wat zwaarder is dan die gehele 32 km rennen -, teruggebracht in een Mini en onder luid gebrul de TT hallen in gereden. Een interview met RLT7 en dan ineens het podium op waar ik met champagne mag schieten en me een voucher met vliegticket voor land naar keuze wordt voorgeschoteld. Het is een onwerkelijke happening.. De champagne plus biertjes daarna maken het niet echt helderder , maar de euforie is groot!
En zo is het een paar weken verder; de kaas is uitgedeeld , de spierpijn in mijn kuiten is langzaam weggetrokken en ik ben met mijn knar op RTL7 geweest in een exclusief programma over WingsForLife. Nu rest mij alleen nog de belangrijke keuze welk land het gaat worden waar ik op 3 mei 2015 zal gaan rennen. En dat terwijl ik die zondag 4 mei gewoon een duurloopje ging doen.. Men zegge wel : ‘het kan verkeren’..
