top of page

Wanneer …wordt mijn leven nou eens gestructureerd

Met een revalidatie na de liesslagadeoperatie in het najaar van 2016, naar een Wereldbeker Paratriathlon in Australië (met wie?!), tot aan een reisje naar California, kortom er is weer genoeg te vertellen:

Wanneer…

…wordt mijn leven nou eens gestructureerd, zoals van iedere normale burger: Een baan van 9 tot 5, parttime of fulltime, dat maakt niet uit. 3x in de week een uurtje sporten, af en toe wat eten met vrienden of een kroegje pakken, ook andere sociale evenementen, maar verder vooral niet te veel. Tenminste, dat is mijn interpretatie van een ‘normaal’ leven. Mijn leven ligt daar mijlenver vanaf. Of ik het erg vind? Zeker niet, het is ook een keuze, maar af en toe snak ik er wel naar om dat ‘normale’ patroon te hebben. Of het ooit gaat gebeuren? Ik vraag het me af. De afgelopen maanden is het in ieder geval niet gelukt en de komende periode lijkt het er ook niet veel op.

De afgelopen maanden: ja. Er was een periode dat ik verplicht met de beentjes omhoog zat. In mijn laatste blog heb ik niet onder stoelen of banken gestoken dat dit best fijn was. Die periode ligt achter me en lijkt, terugkijkend, meer een scene in een droom, of misschien nog minder: een momentopname.

Dit zijn de gedachten die in me opkomen in het vliegtuig terug uit Australië. Australië ja, dat stond niet op mijn planning ten tijde van mijn laatste blog. Toch is het gebeurd. “Watskeburt?!”

Daarom weer eens een update van mijn kant.

Na een geslaagde operatie ben ik 2017 met goede moed en een hoop herwonnen energie en enthousiasme begonnen. Ik heb zelfs de trainer/coach Menno Oudeman in de arm genomen om me te begeleiden bij het opbouwen. Voel me bijna prof ;)

Natuurlijk, zoals Linda is, heb ik in februari, nog geen maand onderweg in mijn opbouwperiode, meteen maar twee primeurtjes afgestreept: een crosswedstrijdje op de veldfiets en een MTB-wedstrijdje in het besneeuwde en spiegelgladde Lunterse bos. Heerlijk spelen in het bos, en ik deed het niet onverdienstelijk voor een eerste keer. Daarnaast weer een kleine crossduathlon in Norg om te kijken of ik het nog kon. En dat kon ik.

Dus het (triatlon)seizoen is officieel van start gegaan, en hoewel ik nog in mijn opbouwfase ben (ik denk natuurlijk dat ik weer kan beginnen waar ik was gestopt .. is dat even een tegenvaller …. ;)), kijk ik weer graag met veel enthousiasme vooruit!

Doelen:

Het eerste doel dat ik het afgelopen najaar stelde, was gezond en fit uit de operatie komen. Dat doel is bereikt!

Het tweede doel betreft mijn rol binnen de paratriatlon en specifiek in Joleens carrière. Een korte samenvatting: ik had Joleen aangegeven dat ik haar nog wel een jaar wilde begeleiden, mocht zij nog doorgaan op topsportgebied. Wel met een andere intensiteit, aangezien ik het afgelopen jaar er zelf fysiek (en mentaal) niet beter op werd. Daarnaast is mijn werk in Amsterdam bij het Centrum voor Aangepast Sporten ook heel belangrijk voor me en wil ik de uren die ik kan maken, daar weer aan besteden.

Het duurde lang voordat ze de knoop doorhakte, maar mede vanwege onze sterke positie op de wereldranglijst (2e!) en de steun van de bond hebben we in januari plannen gemaakt tot aan het WK in Rotterdam in september dit jaar. Ik hield me aan mijn belofte, dus ik stapte mee in.

Echter, binnen een week liggen deze plannen op een hoop, als blijkt dat Joleen zwanger is, onverwachts, ongepland, maar in ieder geval gewenst. ..dus... Joleen is per direct gestopt.

Odette van Deudekom, de slechtziende atlete door wie ik ooit (in 2014) in de rol van guide ben gerold, heeft zich toen gemeld. Ze heeft twee jaar paracycling gedaan, omdat knieklachten voor haar triatloncarriére roet in het eten gooiden. Zij heeft desondanks in februari besloten het toch nog een keer binnen de paratriatlon te proberen, erop hopend dat de fysieke klachten niet terugkeren. Haar bedje is gespreid. Ze mag zo internationaal binnenrollen op de punten van Joleen. Ze zet haar sportcarrière door en ik heb besloten haar te ondersteunen, aangezien ik alles al geregeld had met werk en vakantiedagen. Kortom, we pakken weer op waar we ooit in 2014 mee gestopt zijn. Resultaat eerste deel 2017: tripje Australië!

Na een trainingsstage met Odette samen met de (para)triatlonselectie in Spanje in maart, is Gold Coast Australië de eerste locatie voor de World Paratriathlon Series waar Odette zich internationaal kan meten.

Zo zit ik, 6 jaar later, weer aan de andere kant van de aardkloot. Het is raar: toen was ik een jaar aan het trekken door Australië, nu zitten we aan de Gold Coast. De overeenkomsten zijn ver te zoeken. Onze locatie voor deze 10 dagen is Surfers Paradise, een uur ten zuiden van Brisbane. Nog niet eerder geweest, en ook logisch waarom: het Benidorm van Australië, zo kun je het wel zien. Grote en hoge appartementencomplexen aan de kust met gegraven kanalen, waaraan de jetset zijn luxe jachten kan afmeren bij dikke villa’s. Een uitgaansleven in de ‘plastic’ winkelstraten en shopping malls. Ergens daartussen ligt het 32 verdiepingen tellende appartementencomplex Mantra Crown Towers, onze residentie voor de komende week.

We komen aan op zondagochtend om 5 uur. Opvallend is de enorme activiteit die op dit moment van de dag al te zien is. Dat beperkt zich niet tot alleen bezopen backpackers die lallend de disco’s komen uitrollen. Nee, het is vooral sportend Australië dat haar heil zoekt in de koele uurtjes “before sunrise”.

Een nacht overgeslagen en een jetlag. Helaas mogen we de kamers nog niet in. Onze enige escape is het zwembad. Ik ben blij dat ik een wetsuit aan heb, anders was ik daar al verzopen. Warm is het niet echt. Queensland is de week ervoor geteisterd door een cycloon en hevige regenval. Ook Gold Coast is aangetipt. Vooral in het binnenland blijken wegen afgesloten en bruggen afgebroken door mud slides en overstromingen. Het ergste lijkt in deze regio inmiddels wel voorbij te zijn, al hebben we er deze week nog last van, omdat we niet in het buitenwater kunnen zwemmen vanwege de slechte waterkwaliteit.

Zondagmiddag ondervinden we de drukte van de Australische stad. Het eerste fietstrainingsrondje de stad uit is een heuse uitdaging. Nu begrijp ik waarom wielrenners hier om 5.00 uur al op de fiets stappen. Een beetje fietsen is hier na 6 uur al bijna niet meer te doen. Maar goed, ons doel is zaterdagochtend 8 april, 7 am. Dan start de eerste wereldbekerwedstrijd voor de Paratriathlon Series. Hét moment waarop Odette haar punten kan pakken om een plekje op de wereldranglijst te krijgen. Tot die tijd staat alles in het teken van deze wedstrijd. Dus iedere dag naar het zwembad, beetje fietsen, wissels oefenen en vooral veel rusten. Gelukkig heb ik op de ‘officiële’ rustdag - waar ik natuurlijk niet aan doe J - weten af te spreken met mijn neef Justin uit Brisbane om een stukje te fietsen in het binnenland van Gold Coast. Daar komen de herinneringen weer terug en ben ik echt even terug in de tijd.

De ochtenden beginnen vroeg. Voor 5 uur loopt de biologische wekker al af en zorgen de kookaburra’s voor een eerste ochtendgroet. Een half uurtje later zullen dat de geluiden van de steeds drukker wordende Highways zijn, die tussen de megaflats door lopen. Een goed ritme voor de zaterdag, de dag waarop het moet gebeuren. Het is spannend en, zoals altijd, ook nu weer het moment waarop ik mij meerdere malen afvraag waarom ik dit toch doe, waarom die spanning, de stress, de angst om te falen, iets fout te doen of wat dan ook. Het is energievretend. Zeker ook nu, met name vanwege de verantwoordelijkheid die ik voel voor de prestatie van iemand anders. Maar de trainingen lopen lekker en we hebben lol.

Zaterdagochtend 8 april gaat om 3:45 uur de wekker af, wat een tijd. Ik probeer mijn lichaam wakker te schudden door een stukje te joggen langs het strand. Een bijzondere gewaarwording, zo langs de branding, met een temperatuurtje van 20 graden, af en toe overstemd door een schreeuwende stem van een of andere dronken klootviool in een kostuum.

Om 7.08 uur gaat ons startsein. Doelstelling is het halen van de finish, maar stiekem hopen we op meer. Realistisch in dit veld is plek 4, maar je weet t nooit. We hebben nog weinig samen kunnen trainen. Het zwemmen is overleven, beiden zijn we niet de beste zwemmers, maar het fietsen wordt ons ding. En dat blijkt achteraf ook. We hebben de snelste fietstijd. En overall een derde stek, wie had dat gedacht!. We zijn trots. Samen trots! Mission accomplished kun je wel zeggen. En nog belangrijker: mijn doel was Odette weer lol in het sporten te laten krijgen en dat is gelukt!

De toekomst ligt open. Odette’s plannen zullen deels worden bepaald door de aankomende knieoperatie. Mijn plannen zijn ook nog niet vastomlijnd. Maar voor nu overheerst tevredenheid. Tien bijzondere dagen, die uiteindelijke de lange trip waard zijn geweest.

Hoewel ik mijn jetlag na 2 weken nog niet te boven ben, staat de volgende reis al weer te gebeuren. In mei ga ik met mijn vader naar Amerika (Californië) om de Wings for Life run te lopen (loop voor Dwarslaesiefonds), een prijs die ik nog in het verschiet had, omdat ik deze vorig jaar niet kon innen. Daarna een weekje een road trip waarbij ik het zelfopgelegde sportieve en professionele stramien even kan laten vieren.

In juli staat de halve triatlon te wachten (Challenge Geraardsbergen; 2 km zwemmen, 90 km fietsen, een halve marathon lopen). Deze ga ik zeker doen! Mezelf even kietelen en genieten van wat ik het mooist aan de sport vind: lekker langdurig afzien in een mooie omgeving.


ZIE OOK
ZOEK OP TREFWOORD
Er zijn nog geen tags.
bottom of page