De halve Belman, een hele bevalling
Soms doe je wel eens van die impulsieve dingen; niet helemaal de consequenties overzien, gewoon doen. Dat geeft het leven ook sju!
Al was dit niet in zijn geheel impulsief - ik wilde al mee vanaf dat er over gesproken werd - inschrijven voor een halve triathlon ergens in de Belgische Ardennen, drie dagen voor de start zegt denk ik genoeg.. Ik ben een veelvraat, als het om sport gaat dan ;) en een nieuwe uitdaging, daar ben ik niet vies van. Triathlon, met haar verscheidene vormen en afstanden, is dus een ideale uitlaatklep. Na een paar kwart triathlonnen in 2012 heb ik vorig jaar even mogen proeven aan een halve triathlon in Kraichgau (1,9 km zwemmen-90 km wielrennen- halve marathon hardlopen) en de Alpe d’Huez triathlon Long Distance (2 km zwemmen – 110 km wielrennen – 22 km hardlopen boven op de Alpe d’Huez). Beide enorm intensief maar o-zo geweldige uitdagingen! Toen wist ik al, daar wil ik meer van!
Door wending van het lot – ik noem dat meedoen aan een open WK crosstriathlon en per ongeluk goed presteren – stond seizoen 2014 ineens in het teken van de crosstriathlon; een bewuste keuze nadat ik was toegevoegd aan de Nederlandse crosstriathlonselectie olv Johan Neevel. En geen slechte keuze met inmiddels een niet onverdienstelijke deelname aan het EK en WK in the pocket en heel wat ervaringen rijker.
Echter, ondanks mijn ratio (het dubbelfriss mannetje op mijn schouder) speelde ook dat stemmetje in me op die maar riep dat ik ook nog zo graag een halve wilde doen dit jaar. Ik wist al maanden dat een paar mannen van onze Bourgondische triathlonploeg zich hadden ingeschreven voor de Belman; de tweede editie van de Belgische triathlon (hele of halve afstand ) in de Belgische Ardennen, maar reden voor afhouden van deelname was dat het niet optimaal zou zijn in de voorbereiding op de Triambla Ameland, waar dit jaar ook het Nederlands Kampioenschap crosstriathlon zou worden gehouden welteverstaan.
Echter, het sterke gevoel, de drang en behoeften van Linda, daar kan geen trainingsschema, verstandige adviezen en zeker geen dubbelfriss mannetje tegenop; en zo stond ik dan toch vrijdagmiddag met ‘mijn’ BTP-mannen Erik Elbers, Henk Stift ala Stiffler, Marc van Alst (Monk) en Sjoerd Hermsen op het balkon van ons onderkomen in Robertville (Belgie), kijkend naar het meer waar onze triathlon twee dagen later van start zou gaan.
Met wat Bourgondische voorbereidingen (goed eten en een lekker wijntje of twee) de dagen vooraf , wat kleine parcoursverkenningen, redelijk weer en weersvoorspellingen voor de dag des oordeels die voor de Ardennen ‘goed’ klinken zit de sfeer er goed in. Let the games begin!
DE BELMAN 2014, zondag 31 augustus: D-DAY
De Ardennen staan er om bekend dat het weer er grillig kan zijn. Maar zoals voorspeld maakt de zondagochtend een rustige indruk; het water is vlak, de lucht grijs en grauw maar geen gevaar voor regen. Een klein zonnetje vecht zich zelfs even door het wolkendek heen. De watertemperatuur van 16,3 graden geeft meer reden tot zenuwachtig worden. De pot vaseline en baby-olie heeft Linda dus maar al bijna in zijn geheel over zichzelf gesmeerd. Ik kan zo mee doen aan ‘blij dat ik glij’. Het startschot valt om 9.30 u , twee uur na de start van de hele triathlon waar Erik aan deelneemt. Na 36 minuten en een beetje weet ondergetekende zich aan de kant te hijsen voor het tweede onderdeel . De Belgische weergoden hebben helaas onze Nederlandse buienradar in het ootje genomen, want dat ene druppeltje dat de site aangeeft verandert ten tijde dat ik de fiets op stap al snel in helse hoosbuien met zelfs hagel op de koop toe. Tegen de tijd dat we het race circuit van Franchorchamp opdraaien voor twee rondjes, is het parcours zelfs in een ware waterval veranderd. Door en door nat, koud en met minimaal iedere minuut de gedachte; ‘waarom ben ik in hemelsnaam hier!’ verteer ik de Belgische 90 kilometers (iets meer dus) over de Hoge Venen.
Ook de halve marathon, opgedeeld in rondjes van 4x 5,2 km gaan me niet in de koude - wel in de natte- kleren zitten. Als er na 5 km weer een plensbui over me heen komt is de neiging wel erg groot om te kappen. Gelukkig staat onze coach Henkie Stifler lachend aan de kant en rent een stukje mee om het moraal op te krikken. De loopsnelheden zwakken met de kilometer af, het lekker lopen gaat over in stampen en ik ben blij dat ik uberhaupt nog mijn ene been voor het andere krijg met die vol water gelopen sportschoenen die als betonblokken aan mijn benen hangen. Maar na 5 u 27 minuten en nog wat seconden mag ik naar de finishboog, die overigens zo verdekt is opgesteld is dat ik ‘m nog moet zoeken. Pas 30 minuten later ontdekken we dat ik als eerste vrouw de finish over gekomen ben. Helaas is de organisatie (tweede editie) nog niet geheel oplettend, maar dat terzijde.
Terwijl Marc net finisht en Erik Elbers zich aan zijn laatste onderdeel van de hele triathlon gaat beginnen, mag ik mijn champagne (en nog wat cadeaubonnen te besteden in zaken in Belgie waar ik waarschijnlijk nooit ga komen) in ontvangst nemen. Redelijk beduusd nog van hetgeen gebeurd is zoek ik met Henk het genot van de Belgische biertjes op in de plaatselijke kroeg aan het parcours en schreeuwen we – on te site - onze ubermaster Erik door zijn 8 rondjes hardlopen. Om 20.20 u mag hij eindelijk de onder finishboog door; emotioneel maar o zo blij dat hij gefinisht is na bijna 13 uur afzien. Een nog meer bijzondere prestatie als we achteraf ook nog vernemen van de organisatie dat maar 60 deelnemers van de hele triatlon zijn gefinished; een uitvalpercentage van bijna 50%. Een onderstreping van hoe heftig, hard, hels en heroisch dat deze editie was.
Als we allen moe maar voldaan (al zijn er bij die “HIER NOOIT MEER KOMEN !!” (quote Marc tijdens zijn het hardlopen) de volgende ochtend huiswaarts keren met een zonnetje over de Belgische Ardennen is het wel even slikken; zo had het ook kunnen zijn.
Maar: I did it, een halve triathlon, zomaar, ineens!
Al springt het dubbelfriss mannetje op en neer om me duidelijk te maken dat ik nu wel moet taperen wil ik uberhaupt op Ameland nog vooruit komen, deze ervaring en dit mooie weekend met die mooie mannen van de BTP, die pakken ze me niet meer af!
