top of page

Triambla NK cross triathlon 2014: “afzien het in zand”

Zaterdagochtend 13 september, een kleine 20 graden geeft het kwik aan, het zonnetje baant zich door het lichte wolkendek, een opkomend windje zet de spandoeken strak. Ik kijk uit over de Waddenzee en het haventje van Nes, in de verte liggen de grote gele boeien die het zwemparcours markeren. Misschien is het mijn fantasie, maar de golven in de Waddenzee lijken iedere minuut groter te worden; dat wordt weer een golfslagbad. Wind uit het noorden, dat betekent een zware kluif op het noordzee strand. En dat ondanks een paar zonnige droge dagen voorafgaande aan deze ochtend die het fietsparcours tot een droge en stoffige maar daarmee ook in eerste instante makkelijker parcours zou moeten maken.

De loopschoenen zijn afgeleverd bij de finish in het dorp, het fietsje opgehangen aan de kade van de haven Nes. Gespannen en ontspannen gezichten, maar het ziet weer naar uit dat iedereen er zin in heeft. Hoe kan het ook anders; Triambla Ameland, dé cross triathlon van het jaar, het neusje van de zalm, de creme a la creme, het toetje op het seizoen, bladiebla, en dit jaar ook nog eens organisator van het Nederlands Kampioenschap crosstriathlon!

Ik voel mijn beentjes nog even, kijk op mijn hartslagmeter of mijn hartslag zich weer enigzins heeft gestabiliseerd; helaas, het antwoord is negatief... mijn hartslag is in rust al bijna op mijn omslagpunt, de benen voelen aan alsof er een vrachtwagen overheen heeft gereden en zelfs bij het zien van mijn geliefde fiets bekruipt mij de gedachte van 'geen puf, geen zin!'. Nee, dit is niet Linda waardig, kortom, het voelt niet lekker. Ik spreek mezelf toe; is dat geen teken van gezonde wedstrijdspanning? Ik reken daar ook maar de slapeloze nacht bij vanwege een hart dat uit mijn bortskast lijkt te springen, als de voorgaande dagen waarin de zin om uberhaupt enig inspanning te leveren ver te zoeken was. En natuurlijk mag ik ook wel wat spanning voelen; vorig jaar hier gewonnen, weliswaar met een minder sterk deelnemersveld, maar het schept verwachtingen. Een goed seizoen gedraaid, in de nationale selectie cross triathlon, ik voel de druk om iets waar te maken. Gelukkig maken de gedachten aan dat terrasje naderhand met mijn vrienden en die Amelandse goudgele rakkers weer veel goed. En wat maak ik mij ook druk; ik zit hier op een Waddeneiland, het is mooi weer, en ik ben samen met een grote groep van 14 mooie en bijzondere vrienden en familie en dan mag ik ook nog doen waar ik zo gelukkig van word: een potje raggen in het bos en over het strand! Niets te klagen toch?! De druk leg ik mezelf op. Geen verwachtingen dat is het beste. Een mooie quote van een van mijn vrienden: ‘creeer je eigen podium’. En dat ga ik doen..

De reis door mijn heen en weer springende gedachten wordt abrupt afgekapt als om 13.00 u het startschot valt: eindelijk! Met een redelijk tevreden gevoel verlaat ik na 1500 m zwemmen in de waddenzee als vijfde dame het klotsende zeewater om aan ‘mijn’ onderdeel te beginnen, het mountainbiken. De wind is al flink aangetrokken en zeker in het open eerste stuk geven de eerste ontploffingen in mijn bovenbenen een vervelend teken. Ach ja, opstartproblemen?! In het duinbos met haar kriskras paadjes en door de duinen met windje mee richting de vuurtoren weet ik even weer het genieten op te pakken. Het is van korte duur.. bij strandopgang is het duidelijk; dit gaat nog meer pijn doen dan dat het al deed. Inmiddels heb ik Ingrid van Lubeck weten in te halen, gedeeltelijk samen ploeteren we voort over het mulle zand, windje schuin op kop. De mannen razen in groepjes voorbij. Hoe verleidelijk ook, nee, niet aanhaken, dat betekent diskwalificatie volgens mijn mede vrouwelijke strijders, dus ik houd me netjes aan de regels. Na 10 km over het strand hebben we ook Judy van den Berg bijgehaald, nog even doorploeteren en met Maud Goldsteyn in zicht trek ik nog even door.. het kraakt, het piept.

12 km hardlopen nog, opgedeeld in 2 rondjes door duinbossen, over duintoppen en over het strand. Ik moet er niet aan denken maar de realiteitszin is allang afgestompt dus in sneltreinvaart wordt de fiets voor de schoenen verwisseld. We gaan ervoor. Vanaf meter 1 weet ik dat dit geen pleziertje gaat worden; mijn bovenbenen zijn omgezet in twee betonblokken en mijn buik begint ook op te spelen. Lang leve die energie gelletjes denk ik.. Maar we moeten finishen en dan maar beter doorlopen, dan duurt het afzien alleen maar korter. Mijn ouders staan luid schreeuwend aan de kant, de eerste kilometers weet ik nog te reageren, maar naarmate de kilometers vorderen geraak ik in een cocon en zijn de innerlijke mantra’s er om voort te zetten; "stapje voor stapje voor stapje, vooral niet stoppen want dan kom ik niet meer op gang, stapje voor stapje voor stapje" (de foto's zeggen genoeg..) Na een paar km loopt een andere voor mij onbekende vrouw me voorbij; ik besteed er verder geen aandacht aan want bedenk me dat zij wel van de Medium-afstand moet zijn, toch?! De mantra's klinken door als zij verder uit mijn vizier verdwijnt; ´ stapje voor stapje voor stapje..."

Na 56 minuten waggelen en strompelen en totaal 3 uur, 7 minuten en een beetje onderweg te zijn geweest val ik ongeveer over het blauwe finishdoek heen. Ik ben er!! En daar is alles mee gezegd; ik ben kapot, ik ben leeg, ik ben diep gegaan, ik kan alleen maar zitten.

De realiteit komt snel weer naar boven; derde geworden, maar wie heeft er dan gewonnen? Als Maud geheel over de zeik op me af komt lopen, begrijp dat zij het niet geworden is. Die onbekende dame met dat roze pakje heeft de titel te pakken, maar eerlijk?! Al snel blijkt dat ze het gehele stuk gestayerd heeft achter haar man en dit met voorbedachte rade. We dienen protest in, de prijsuitreking wordt uitgesteld, ik probeer waar kan te gaan zitten. Jeetje, wat voel ik me lamlendig. Intussen wordt het vreselijke nieuws bekend gemaakt dat er een man is overleden tijdens de race; de prijsuitreiking wordt gecancelled, het feest is over. Mijn lampje gaat ook langzamerhand uit..

Inmiddels lig ik naast mijn fiets en kleding te creperen, mijn buik is aan het protesteren en de misselijkheid begint toe te nemen. In de verwachting en met name hoop dat dit zeker niet meer dan nog 5 minuten gaat duren probeer ik me op te knappen. We staan namelijk op het punt om te doen waarvoor ik dit gehele achterlijke afzien en uitputten doe; bier drinken met mijn vrienden op het terras!! Helaas, na 20 minuten en liefdevolle behandelingen van mijn lieve vrienden en bezorgde moeder is het duidelijk. Mevrouw Van Vliet moet naar het huisje. En zo geschiedde.. Linda ligt op bed met een bakkie naast haar bed en de wc op kruipafstand.. en dat is beide zeker nodig.

Inmiddels een week verder. Ik heb mezelf maar genezen verklaard al denken mijn lichaam en met name mijn darmen daar nog anders over ... In ieder geval wederom een les geleerd: diep gaan met een vleugje minder fit zijn is niet zo’n beste cocktail voor succes. Volgend jaar een nieuwe kans met wederom het NK op dit geliefde Waddeneiland. Misschien dat ik dan ook maar een paar vrienden ga charteren om mij over het strand mee te trekken, dus Lelijke Mannen; interesse?! De verdiensten delen we achteraf op het terras :)

Impressie van het NK:

ZIE OOK
ZOEK OP TREFWOORD
Er zijn nog geen tags.
bottom of page