NK crossduathlon 2014: 'Zwarte piet in Pijnacker'
Het is 16 november 2014, het weekend van de intocht van Sinterklaas. Ook het weekend van het Nederlands Kampioenschap Crossduathlon (ook wel run-bike-run genaamd), dit jaar in Pijnacker gehouden. Het maakt niet uit waar je was, op beide locaties kon je dat weekend allemaal zwarte pieten vinden; de echte Pieten of degenen die zich in de modderpoel van Pijnacker hadden gestort...
Het is al weer een paar weekjes later en nog haal ik de modder uit mijn ooghoeken en oren, allemaal afkomstig uit het pittoreske Pijnacker. Pijnacker staat bekend als het meest modderachtige parcours van de crossen in Nederland, dit jaar deed ie zijn naam zeker eer aan! In de paar dagen voor de start was er zoveel regen gevallen dat van een paardenwei niet meer over was dan een modderige grasmat. Bovendien had de gemeente kort ervoor nog even de sloten gedregd, zodat een hoop kleiachtige modder de paden bedekte. Je ziet het nu wel ongeveer voor je denk ik zo.
Zondag 16 november waar we over spreken was een grauwe, donkere, miezerige dag. Zo'n dag dat je het jezelf behaaglijk maakt in een verwarmd huisje. Toch waren er zo'n 300 gekken die deze dag kozen voor dat stukje Nederlandse modder en drek. En vergeet de omstanders niet (die al helemaal gek waren dat ze in Pijnacker stonden, maar toch bedankt daarvoor!).
Het startschot voor 5 km rennen, 20 km mountainbiken en nog eens 2,5 km rennen luidt die ochtend om 10.30 u. Soms weet je het al bij het zetten van de eerste meters of je benen goed zijn, of je in vorm bent en of je koppie de pijn kan verdragen. Op dat moment weet ik het nu ook: dit wordt afzien.... Met een eerste run van 5 km langs glibberige slootkanten weet ik net voor Rikka Kelja als tweede de wisselzone in te komen. Mijn wisselvaardigheden worden weer op de proef gesteld en zo kom ik dan ook pas als derde vrouw er weer uit. Een paar slappe beentjes die de rest van het lichaam en mijn niet welwillende kop nog 20 km moeten meeslepen op de fiets waarna nog dat laatste cruciale rondje hardlopen in het verschiet zal liggen. De knop omzetten is lastig..
Eenmaal op de mountainbike weten Rikka en ik snel de eerste vrouw op dat moment te passeren. De strijd is dan tussen ons twee. Helaas maak ik in de paardenbrei een stuurfout waardoor ik in luttele seconden de achterstand op mijn directe concurrente zie vergroten. Het koppie gaat nog iets meer hangen. Ik leg me al neer bij mijn nederlaag en vind het ook stiekem wel mooi als Rikka deze titel mag bemachtigen. Als ik het iemand gun dan is zij het wel.
Toch weet ik in het stukje zogenaamd 'technische' MTB-gedeelte de achterstand goed te maken en dat geeft me moed, en zo rijden we uiteindelijk samen als zwarte pieten naar de wisselzone. Ik weet nu dat er een kans is, mits ik me in de wissel eens iets minder als een slak gedraag. De familie die aan de kant staat te schreeuwen geeft me die extra boost (al vraag ik me af of mijn kleine nichtje en neefje me überhaupt herkennen bedekt met zwarte drek). Ook nu moet ik op een 10 seconden achterstand op Rikka het laatste onderdeel in - bevroren handen maken het schoenen wisselen niet gemakkelijk - maar de adrenaline weet me binnen een paar honderd meter weer bij Rikka te krijgen. Ik kan niet wachten en schiet langs haar heen, af en toe schielijk over mijn schouder kijkend of het gat groot genoeg blijft voor die overwinning. En dat is het! Met een verbeten hoofd, zo zwart als roet (de foto’s liegen er niet om) kom ik over de finish. Ik ben kapot. De kou heeft me al de hele race parten gespeeld, maar nu pas begin ik over mijn hele lijf te rillen. Toch wordt stellig verzocht te blijven wachten op de uitreiking. Als dokter bibber mag ik mijn trui in ontvangst nemen (helaas zonder bijzijn van mijn vader die in de tussentijd toch nog een warm jack voor me aan het halen was :(..) Het Wilhelmus wordt acapella gezongen door drie toeschouwers aangezien de geluidsapparatuur stokt; mijn ‘seconds of fame’.
En zo geschiedde: de prolongatie van mijn NK titel crossduathlon, ze is binnen. En toch voelt het raar. Ik heb er voor gevochten, veel harder dan vorig jaar, maar de bewustwording van het wederom winnen van een titel krijg ik daar ter plekke niet. Alles gaat snel, te snel, en de kou overheerst. Ik wil alleen maar uit die miezer, uit die drek, douchen, warm worden en bij de familie zijn. Pas 's avonds als ik met een paar goede vrienden in mijn stamkroeg de Blauwe Hand zit om de overwinning te vieren, komt het besef en ook stiekem even het trotse gevoel. Dat doet goed!
______________________________________________________
Het seizoen 2014 is afgesloten. Na meer dan een jaar van wedstrijden voelt het als een verademing. Maar ik mag terugkijken op een mooi seizoen; de onverwachts knallende start met mijn eerste NK titel crossduathlon in Groesbeek (dec 2013) en nu ook een mooi slot met de prolongatie ervan. Een seizoen waarin ik ook veel geleerd heb en mij heb mogen scharen tussen de ‘echte’ dames in het internationale crosstriathlon circuit.
Wat volgend seizoen gaat brengen is nu nog een groot vraagteken; het kan verschillende kanten op vallen. Ik doe daar nog maar even geen uitlatingen over.
Bij dezen ook meteen een woord van dank aan mijn sponsoren die ofwel financieel, in training(sadvies), materiaal of op andere manieren mij dit jaar hebben ondersteund. Maar ook aan mijn familie en vrienden die door hun mentale steun hebben gezorgd voor die schouder die ik af en toe zo hard nodig had... Zonder hen was ik niet zo ver gekomen en had ik het zeker niet zo lang en met zo veel plezier volgehouden.
Dank dank dank... zijn er nog andere woorden voor?!...
Deze dame is nu even in ruste; figuurlijk natuurlijk want stil zitten kan ik niet :). In het nieuwe jaar denk ik wel weer ergens naar boven te komen drijven, en hoop ik je met mijn verhalen, anekdotes en zelfspot weer te vermaken. Voor nu, zoals ze aan de andere kant van de rivieren zeggen: "Houdoe en bedankt! ".
