(Huns)born to be wild!
Het is bijna op de kop af 5 maanden geleden dat ik mijn laatste wedstrijd heb gedaan, het NK in Pijnacker in november 2014 welteverstaan. Een heel groot gat, voor mij in ieder geval, maar t was even nodig. Deze maanden heb in het teken gestaan van herstellen en uitrusten, fysiek maar vooral mentaal. Na anderhalf jaar van aaneensluitend wedstrijden doen (crossduathlons in de winter, overlopend naar crosstriathlons nationaal en internationaal en gewone triathlons en andere fratsen in de zomer) heeft het lichaam van ondergetekende even ‘STOP!’ gezegd.
Maar nu is het zo ver; de eerste wedstrijd, een crossduathlon in Duitsland staat op het programma op 11 april. Het is een verjaardagscadeautje van BTP-maatje Edwin . Zeker origineel maar ik denk niet dat iedereen er zo blij mee zou zijn. Ik wel! Een lange wedstrijd, dat zeker: 14,5 km rennen, 40 km MTB-en en wederom 9 km rennen door een niet echt vlak landschap in het Sauerland. Een aantal duizend hoogtemeters zullen totaal moeten worden overwonnen.
Met Ed en Henk – onze begeleider, coach en met name motivator – zondagochtend vroeg op stap. Ed zal zich uiteindelijk voor de kortere afstand in schrijven ivm nasleep van ziekte, maar de moed en de spirit zit er in. Een lekker zonnetje, rustig weer en goed gezelschap, de dag kan al niet stuk. Het is een kleinschalig wedstrijdje, helemaal naar hoe ik het leuk vind; 300 deelnemers over alle afstanden en lekker kneuterig opgezet.
Het parcours is echter minder kneuterig; steile klimmen en afdalingen naar dorpjes en lange klimmen door rivierbeddingen maken het een uitdaging, niet zo zeer technisch als meer fysiek. Dus een goede beproeving of die longetjes van Lin het nog kunnen. En dat kunnen ze! De eerste keer dat ik mijn hartslag weer zie stijgen tot boven mijn omslagpunt en dat geeft een goed gevoel!
De eerste 14 km gaan lekker en de zin zit er goed in; lekker van de omgeving genieten en af en toe even op de tanden bijten als voor de zoveelste keer de klim naar de top (bij zowel hardlopen en mountainbiken) even moet worden overwonnen. Het laatste onderdeel van 9 km is even geen pretje meer; volgelopen benen en zere voeten, een ademhaling die niet meer onder controle te houden is. O ja, zo voelde het dus om diep te gaan.
Gelukkig is de lokale bevolking een goede support, zelfs als wij als laatsten van de lange afstand nog onze rondjes afmaken en de steile hellingen moeten beklimmen. Na 3 u en 37 minuten passeer ik de kleine finishboog achter het sportgebouw; ik ben eerste dame! Niet zo moeilijk hoor, aangezien ik de enige vrouw ben die uiteindelijk aan de langere afstand mee doet. Maar derde overall voelt nog veel gaver! Op zo’n 12 minuten van de winnaar kom ik over de streep. De biertjes vloeien natuurlijk rijkelijk. Zeker niet met de verkeerde mensen op stap ;)
Helaas word ik niet als derde gehuldigd, maar mag ik mijn eentje (publiek is ook al lang verdwenen) mijn trofee (een gouden tandwiel!) in ontvangst nemen. Ach ja, tis ook zo goed zo. De vierde ronde is al goed aan de gang en die zal nog wel even duren. Met Edje en Henkie zal het weer een memorabele avond worden en zal de horeca weer goed verdienen..
Met een katertje de volgende dag nog een rondleiding in de Krombach bierbrouwerij; maandagochtend om 11.00 u, hoe verzin je het, maar het is een mooie afsluiting van weer een bijzonder weekend.
Ja, dit was even de boost die ik weer nodig had om het plezier terug te vinden in de sport.. ik ga weer lekker beginnen. Jullie zullen wel weer meer van me horen!
