top of page

Georgië en Wings For Life

Vleugels voor Leven, vleugels voor één dag

“Je gaat toch niet naar Georgië om een stukje te rennen?!”; ongeveer de meest gehoorde opmerking als ik mijn plan vertel. Waarom? Dat zal ik je vertellen..

4 mei 2014, nietsvermoedend wat betreft de consequenties, loop ik samen met Edwin mee in de Wings For Life Worldrun in Nederland, “For those who can’t’. De eerste editie van een wereldwijde sponsorloop voor het Dwarslaesiefonds, opgezet door Redbull. Het concept is simpel: rennen totdat een zogenaamde catcher car je inhaalt. Ik doe mee voor Sidney Bito en voor Funda Mujde (handbikers die ik dan train) en voor iedereen die niet kan rennen. Het is een mooi concept. Als ik in Nederland als laatste vrouw wordt ingehaald, begint het circus pas echt: de prijs is een trip naar de Wings for Life Worldrun 2015 in het land naar keuze. Dus Linda moet kiezen..

Waarom Georgië, dat komt dan nu. Ja, waarom eigenlijk, als je ook naar Nieuw Zeeland of Peru kunt, Amerika of Japan. Ben je gek of zo? Georgië; waar ligt dat eigenlijk en is dat niet gevaarlijk?!

Waarom dus: mooie verhalen over de bevolking, een race die midden in de natuur wordt gehouden, tegenovergesteld aan alle andere opties waar in grote miljoenensteden als Santiago de Chili of Lima de race plaatsvindt. Nee, mij niet gezien, dan word ik gillend gek. Laat mij maar genieten van de natuur. Georgië it is!

Spijt? Nee, zeker niet! De verwachtingen worden waargemaakt. Een meest hartelijke bevolking, oprecht blij en trots dat ze twee Nederlandse dames mogen ontvangen en een prachtig parcours door de wijnvelden van Kacheti regio.

Maar thats not all; in 6 dagen weet ik met Nynke er weer een vakantie van te maken waarbij we dingen meemaken waar andere – normale- mensen een hele maand minimaal over doen, of die ze niet eens in hun hoofd halen. Ach ja, ik blijf Linda. Dit is het verhaal:

Vrijdagochtend lopen twee kansloze wijven richting de bushalte, op weg naar Schiphol voor hun vlucht via Istanbul naar Tiblisi , de hoofdstad van Georgië. Hoofddoel is de Wings For Life Worldrun 2015, daarna een paar dagen het land verkennen en dat natuurlijk op de bergschoenen in de Hoge Kaukasus met haar besneeuwde 5000m toppen. Een emotioneel afscheid voor Nynke waarbij ze haar 6 maanden oude baby voor 6 dagen moet missen. Na een spoedig verlopen reis (we misten bijna de aansluiting..) worden we opgehaald op het vliegveld Tiblisi en geëscorteerd door Redbull- Salome samen met onze personal driver Alex in zijn Jaguar, die ons uiteindelijk de hele week zal chauffeuren naar de meest afgelegen plekken. Deze vrijdagavond moet natuurlijk worden ingeluid met een eerste Georgisch biertje, al missen we die ternauwernood doordat we duidelijk meekrijgen hoe er in Georgië in het algemeen en in deze hoofdstad in het bijzonder auto wordt gereden en vooral niet gestopt, zeker niet voor zebrapaden…

Zaterdag zal de reis worden voortgezet naar het westen, de belangrijke wijnstreek van Georgië . Hier zal ik de volgende morgen dan – eindelijk – weer mijn energie kwijt kunnen op mijn loopschoenen. Al is de wijnproeverij die we die middag er nog even bij doen, niet de allerbeste voorbereiding op het evenement. Ik zal het weten de volgende dag..

Wij zijn gek, want ja , wij zijn in Georgië. Een gratis vlucht en drie nachten op kosten van Redbull. In Tibilisi maken we even mee hoe dat is, om VIP te zijn in een luxueus hotel. Maar we hebben duidelijk te kennen gegeven juist met de lokale bevolking in aanraking te willen komen, dus is er voor ons een guest house geboekt in Telavi, 20 minuten vanaf de start. En local is het zeker, in een ruïne-achtige straat tegen de heuvels van de Kaukasus, gerund door een Georgische familie. Perfect voor deze blondies.

Zaterdagnacht regent ‘t, en de vooruitzichten lijken niet erg positief. Even bekruipt mij de gedachte ‘Waarom ?’. Ja waarom Georgië? Een paar uur later zijn deze woorden ingetrokken. Op een festivalterreintje aan de voet van de Kaukasus is Redbull Georgië neergestreken. Niet geheel gerekend op dit regenachtige weer is het terrein bij aankomst al een grote modderpoel en zitten de oude Oosteuropees aandoende Ladaatjes al vast voordat ze een parkeerplek bereiken. Ook leuk dat er veel oude vrachtwagentjes met Nederlandse teksten (‘Lekker Boerenbrood’) rondrijden. En mooie taferelen volgen. We worden hartelijk ontvangen en als VIPs behandeld in een heerlijke festivalachtige sfeer. Stoelen kennen ze helaas niet, dus mijn rustplekje is de Jaquar van grote vriend Alex. De regen tikt nog op de ruiten, maar een flauw zonnetje daarachter geeft de burger moed. Dan interviews en op de Georgische televisie voordat de start begint, wat een gekkenhuis. Want ja; waarom gaat zo’n Nederlandse dame toch naar hun land?! Maar ze zijn blij en ik ook!

Het startschot luidt om 15.00 u , 5000 mensen – en daarmee uitverkocht in Georgië - gaan van start. Dit startschot zal luiden in 34 andere landen, 200.000 mensen tegelijkertijd op de been, rennend voor een catcher car, een gek idee :).

Na 5 km doemt de eerste burcht al op, verderop tegen de heuvels zie ik een abdij; Georgië is ervan doordrenkt. De zon straalt, de wolken breken en ik geniet. Binnen een kilometer ren ik als eerste vrouw, mannen blijven lachend naast me rennen (komt het door mij of door de camera’s?)). Of ze proberen me telkens voor te blijven totdat de energie op is. Ik word geëscorteerd door 2 mountainbikers en cameramannen op quadbikes . Helaas heeft de wijnproeverij en mogelijk ook het andere voedsel niet geheel een positief effect op mijn darmwerking. Na 20 km moet ik onder luid gelach van de cameramannen en mijn compagnons de bosjes in vliegen. Helaas volgen er nog 2 escapades. Na 25 km denk ik dan ook niet meer aan mijn record van 2014 – 31 km en een beetje te evenaren -. Maar de catcher car laat lang genoeg op zich wachten, zodat ik met een laatste sprint samen met nieuw verworven loopmaatje Nika het bordje van 32 km weet te bereiken. Onderweg staat de lokale bevolking – overigens vnl. mannen – zwijgend, starend aan de kant van de weg. Een stelletje malloten zullen ze denken; sport in het algemeen en hardlopen in het bijzonder is niet een hobby die veel wordt uitgeoefend in Georgië, laat staan op het platteland waar je ongeveer 50 jaar terug in de tijd wordt gezet. Het geeft mooie taferelen, iets wat ik nog niet eerder heb meegemaakt.

Na 32 km afzien en genieten worden Nynke en ik (Nynke is meegereden in de auto van Redbull manager) teruggereden naar de start..Terug op het festivalterrein weet ik niet wat me overkomt; een persconferentie en tientallen microfoons die onder mijn neus worden gedrukt. Belangrijkste vraag; waarom Georgië? En waar ga ik volgend jaar naar toe; Georgië weer?! Met mensen op de foto en interviews, en uiteindelijk op het podium met Anatolia , de man die 57 km weet af te leggen. Met mijn drie Georgische woorden bedank ik het publiek en wordt mij een onleesbare envelop in de hand gedrukt, wat uiteindelijk een jaar lang gratis fitness in Georgië betekent. Alex kan dat wel gebruiken. Nu genieten van een biertje .

Dit is nog maar het begin van een paar gekke dagen; in de dagen erna weten Nynke en ik – gereden in onze Jaquar met chauffeur Alex – in de regio Kazbegi ten noorden van de hoofdstad te vernikkelen, maar ook te overleven in ons tentje bij vriestemperaturen op 2500 m hoogte midden in de hoge Kaukasus. We weten bovendien de gletsjer op 3100 m onderaan de Mt Kazbeg te bereiken en ondertussen 7 Duitse studenten te ontmoeten tijdens deze trektocht, met wie we op onze laatste avond Tiblisi onveilig maken. Daarnaast nog te raften, en spontaan uitgenodigd te worden op een galadiner van Redbull. Hierdoor moeten we nog halsoverkop à la ‘Pretty Women’ de excentrieke mall van Tiblisi leegkopen aangezien een dresscode vereist is, en bemodderde bergschoenen daar niet toe behoren…

Georgië is een land van contrasten; deze glimmende Shopping Mall geeft onder andere dit grote contrast in dit land weer: de moderne hoofdstad Tibilisi waar duidelijk naar voren komt dat Georgië zo graag wil toetreden tot de NAVO, met een paar kilometer verderop de dorpjes waar de tijd de laatste 100 jaar heeft stilgestaan. Waar men leeft van eigen producten – waaronder veel zelfgebrouwen wijn -. Dan weer de opgedirkte Georgische vrouwen in de hoofdstad met korte rokjes en té hoge hakken, naast de mannen in de kleine dorpjes aan de kant van de weg die je zwijgend en met enig ongeloof aankijken. Vrouwen zie je daar in ieder geval zelden buiten. Dat contrast maakt het land mede ook zo bijzonder.

Met een kater van de alcohol van de laatste avond (voor bierspelletjes met studenten zijn we toch te oud aan het worden) stappen wij donderdag weer in het vliegtuig terug. We moeten afscheid nemen van het land en de mensen. Het normale leven zal ook weer verder moeten gaan. Maar deze mooie herinnering , die blijft!


ZIE OOK
ZOEK OP TREFWOORD
Er zijn nog geen tags.
bottom of page