Ineens valt alles op z'n plek

Ineens valt alles op z’n plek. Linda van Vliet heeft de wind weer mee. Na een lastige periode kijkt de triatleet van de Bourgondische Triathlonploeg uit Gendt vooruit. Ze heeft met Joleen Hakker een nieuwe uitdaging gevonden. Van Vliet wil als haar guide naar de Paralympische Spelen in Rio de Janeiro.

“We hebben net de jaarplanning gemaakt”, vertelt Van Vliet. “Vanaf begin december zijn we fulltime samen aan het trainen. Joleen heeft al kwalificatiepunten verzameld, maar we moeten er nog wel wat hebben. Het is zeker haalbaar.”

Een half jaar geleden zag haar leven er nog heel anders uit. De 35-jarige Nijmeegse, die bij het Testcentrum voor Aangepast Sporten Amsterdam veel met Paralympische sporters werkt, ging toen door een moeilijke periode. “Ik was lichamelijk niet in orde en heb het EK crosstriatlon laten schieten. Blijkbaar maakte ik de ziekte van Pfeiffer door. Privé heb ik ook het nodige moeten doormaken. Dat heeft impact gehad. Ik was veel aan het werk. Liep mezelf over de kop. Ik gaf mijn eigen grenzen niet goed aan. Bovendien was ik in onzekerheid over mijn contract en ben ik ook nog eens verhuisd.”

Nu breekt er een mooiere tijd aan voor Van Vliet. Het begon afgelopen zomer allemaal met een telefoontje van Bas de Bruijn. Twee dagen voordat Van Vliet zou moeten starten in Spanje ging voor het EK crossduathlon hing de bondscoach van de Paralympische triatlon aan de lijn. “Ik assisteer hem al langer bij trainingen en trainingskampen. Hij had zijn bedenkingen over de samenwerking tussen Joleen en haar begeleider. Als ik in de elite klasse was gestart, mocht ik twaalf maanden geen paratriatleet meer begeleiden. Toen heb ik in de open klasse meegedaan. Het pakte goed uit. Een week later stopte de guide van Joleen.”

Toch was de beslissing om samen te gaan werken met Hakker niet zomaar genomen. “Bas zei gelijk: morgen kun je de spullen ophalen, maar ik had natuurlijk ook wat ideeën over komend jaar. Ik heb er even over na moeten denken of ik het wel wilde. Het is toch een hele intensieve samenwerking met iemand, en ik moet ook mijn eigen ambities binnen de crosstriathlon aan de kant zetten. Maar al snel besefte ik dat het een prachtig project was waar ik voor gevraagd was.”

Door de samenwerking met Hakker heeft Van Vliet in één keer een topsportstatus. Tien maanden lang concentreert ze zich op de Spelen. Het moet allemaal leiden tot een goede prestatie op de paratriatlon in Rio. Al kan Van Vliet het allemaal amper bevatten. “Het is heel apart voor mezelf. Het is raar gelopen. Zo’n zware periode levert me dit op. Dat is heel mooi. Met de vorige paratriatleet die ik begeleidde hebben we er samen wel eens over gefantaseerd. Dat het ooit zover zou komen, had ik niet verwacht. Het is nog niet zeker, dus ik laat het gevoel niet helemaal toe. Maar het is een sprookje.”

Al is Van Vliet minder enthousiast over Rio de Janeiro als decor van de Spelen. “We kunnen niet eens de straat op. Het is veel te druk en ook gevaarlijk. Veel criminaliteit. We kunnen er daarom ook niet trainen. We gaan van tevoren met de hele Paralympische selectie naar Portugal. In Rio vertonen we alleen ons kunstje.”

Alleen duurt het even om dat kunstje onder de knie te krijgen. Voor een individuele vlekkeloze triatlon, die bestaat uit zwemmen in open water, wielrennen enhardlopen, zijn al veel trainingsuren nodig. Laat staan als je aan elkaar vastzit. “Joleen is compleet blind. Het zwemmen gaat daarom met een touwtje aan het been. Bij het lopen zit we met onze armen aan elkaar vast en het wielrennen gaat op een tandem.”

En dan gelden er ook nog eens hele strenge regels. “Ik mag bijvoorbeeld niet voor haar zwemmen en mag bij het draaien alleen een tikje tegen haar hoofd geven. In Rio zal dat moeilijk worden, daar is het water onstuimig. Ook bij het wisselen, mag ik haar alleen op bepaalde punten vasthouden. Daarom zullen we vooral moeten trainen op de samenwerking.”

Van Vliet spreekt er vol passie over. Al jaren is ze gegrepen door het aangepast sporten. “Ik werk als testcoordinator voor het centrum voor aangepast sporten, ik train handbikers, assisteer bij de para-triathlon en zit in de organisatie van de Handbike Battle (www.handbikebattle.nl) , daarnaast ben ik momenteel bezig met een rolstoelproject in Tanzania; geld inzamelen om rolstoelen te laten maken voor mensen daar die een dwarslaesie hebben opgelopen, dit met als doel dat ze daarmee de marathon van Kilimanjaro gaan volbrengen

Ik heb heel veel bewondering en respect voor die mensen. Zo begeleidde ik een handbiker die in 2004 in zijn rug is geschoten. Hij zat in het criminele circuit en had na dat incident een dwarslaesie. Nu is hij een echte topsporter en zit hij bij de Nederlandse selectie. Daar heb ik dan aan bijgedragen. Dat is geweldig.”