Seizoen 2015 ..… op naar 2016!
Tja, hoe zal ik dit jaar omschrijven en samenvatten?! Aan de hoeveelheid tekst die ik de afgelopen tijd geplaatst heb op deze site, valt in ieder geval af te lezen dat ik er niet denderend enthousiast over ben. Toch wil ik je nog even meenemen naar de gebeurtenissen van dit jaar en laten zien hoe het seizoen zich uiteindelijk heeft ontwikkeld met alle gevolgen van dien .....
2015 start niet echt positief. Oververmoeidheid als gevolg van (wat ik denk) een zwaar en vooral lang sportief seizoen, veel werkstress en onzekerheden op mijn werk en daarbovenop een verhuizing vanuit mijn veilige plekje in een woongroep, waar ik al acht jaar woon, naar een eigen appartementje. Het maakt dat ik fysiek en mentaal de balans kwijt ben. Ik besluit – als die keuze er al is – het voorjaar te richten op het weer krijgen van energie en zet daarmee de sportieve ambities op een laag niveau. Een sport-sabbatical. Ik heb sowieso in die tijd mijn ambities binnen de internationale crosstriathlon al on hold staan omdat ik nog plannen heb om met Odette, mijn slechtziende paratriathlonmaatje tot dan toe, voor een kwalificatie bij de paratriathlon in Rio te gaan. Als zij zich in het voorjaar definitief terugtrekt uit de triathlon vanwege een chronische knieblessure, is dat dan ook een grote teleurstelling. Daarnaast heeft ze inmiddels een status weten te verwerven binnen de paracycling.
Het is lente als de zin weer begint te komen. Ik heb me inmiddels aangemeld bij de atletiekvereniging Cifla om de loopsnelheid op te schroeven en begin weer wat moed te verzamelen. Maar fysiek is het matigjes. Ik wijd het nog steeds aan de afgelopen periode, die in alle opzichten energievretend is geweest.
Ook meld ik me weer bij Johan Neevel, bondscoach crosstriathlon. Het WK crosstriathlon is dit jaar op Sardinië en, met hetzelfde parcours als tijdens het EK in 2014, zie ik dat wel als een leuke doelstelling. Het parcours ligt me wel en het WK is eind september, dus genoeg tijd om me voor te bereiden.
Maar ik moet me eerst bewijzen. Dus laat ik in de zomer mijn gezicht zien in Kijkduin, bij de Nisraman (Belgie) en tijdens de crosstriathlon in Schalkenmehren (D). Geen slechte wedstrijden, maar het voelt niet zoals anders. Vooral het lopen is een lijdensweg. Het gevoel van 2014 is ver te zoeken. Toch ga ik door, in de hoop dat ik op tijd wel dat gevoel weer kan vinden. Ondanks de mindere prestaties durft Johan het aan en krijg ik een startplek bij het WK. Het EK crossduathlon in Spanje twee weken later (de eerste editie) staat ook al in mijn agenda. Ja, Linda gaat er (samen met het NK crosstriathlon op Ameland en het NK crossduathlon in Valkenburg) een knallend naseizoen van maken!
In het werkende leven heb ik inmiddels de rust gevonden: een vast contract geeft de zekerheid die ik nodig had. Ook de perikelen rond de verhuizing zijn zo goed als over en het ‘landen’ in mijn nieuwe stekkie gaat voorspoedig. Toch blijft het vermoeide gevoel, zowel voor, na als tijdens de trainingen. Ik laat bloed prikken; liever dan maar zaken uitsluiten.
Het is september en ik ga een weekje mee op trainingskamp met de paratriatleten , als assistent van Bas de Bruin en als inval-guide voor Joleen Hakker. Een leuke week, maar fysiek voel ik me nog verder wegzakken. Alsof de vrije uren me vermoeider maken. Ik vlieg eerder terug voor het NK op Ameland. Zonder de vedettes Maud, Riikka en Judy zou ik kansen kunnen hebben op in ieder geval een podiumplek. Het pakt anders uit: een gure dag zorgt voor onaangename omstandigheden. Tevens maakt een straffe oostenwind het lange mountainbikestuk op het strand tot een hel. Vanwege de commotie rond het stayeren van de winnares in 2014 zijn de reglementen aangepast en starten de vrouwen een half uur voor de rest. Het wordt dus een eenzame strijd. Met zes minuten achterstand na het zwemonderdeel – als je dat nog zwemmen kan noemen in het golfslagbad van de Waddenzee – en met bevroren ledenmaten, zet ik me in om de achterstand op vier andere dames te verkleinen. Maar in deze positie, waarbij ik in mijn eentje het gat moet dichten, en met deze weersomstandigheden blijkt het een onmogelijke zaak om dichterbij te komen. Als ik als vierde het loopparcours op ga, voel ik dat het niet meer gaat lukken. Fysiek en mentaal ben ik op. Ik weet met hangen en wurgen de eindstreep te halen, waar vragende gezichten me aankijken …... wat is er gebeurd?! Ik weet het ook niet, alleen dat de benen voelen als blokken beton.
Het maakt dat ik steeds meer twijfel aan mijn ambities bij het WK, twee weken later. Wat heb ik daar te zoeken tussen de elite dames? De teleurstelling nog verwerkend van het NK hak ik de knoop door: ik laat me terugzetten naar de open klasse, oftewel Age Group. Een lastige beslissing, het voelt als falen, maar ik weet dat het de beste keuze is in deze situatie. Als ik de uitslag van het bloedonderzoek doorgestuurd krijg, valt een en ander op zijn plaats. Een laag ijzergehalte én de naweeën van een doorgemaakte Pfeiffer geven wel wat antwoorden op mijn tegenvallende fysieke prestaties van de afgelopen periode.
Eind september: het WK crosstriathlon start ik dus in de Open Klasse. Met weemoed kijk ik toe als de elite dames de dag voor onze wedstrijd het water in rennen: ik had hier ook kunnen starten. Maar ondanks de dikke enkel die ik de week ervoor heb opgelopen bij een stukje stampen door de plassen, en de lekke banden tijdens de wedstrijd weet ik bij de age-groupers toch een vijfde plek overall te behalen en eerste in mijn categorie te worden. Ik ben er tevreden mee.
Helaas blijkt de enkelblessure iets chronischer dan verwacht, maar het EK crossduathlon staat voor de deur. Ingetaped en met wat pijnstilling moeten we het maar waarmaken. En dan gebeurt het volgende: twee dagen voor de start (ik zit al in Spanje) word ik gebeld door Bas de Bruin. Hij maakt me duidelijk dat ik de mogelijkheid om nog guide te zijn in 2016 verspeel, als ik bij de elite start. Ik zit in de rats. Het is de keuze tussen misschien wel een podiumplek bij een EK crossduathlon en me terug laten zetten naar de Age Group en waarschijnlijk een jaar lang op de reservebank zitten als guide. Alleen Joleen Hakker is namelijk in de race voor kwalificatie als blinde paratriathlete, maar zij heeft op dat moment een vaste guide.
In overleg met Johan besluit ik – zoals Johan het omschrijft – te gaan voor ‘het avontuur’: een kans op deelname aan de Spelen in Rio, hoewel die kans maar heel gering is. Dit betekent dus wederom een stapje terug: overzetting naar de Age Group. Met name mijn nog steeds verminderde fysieke gesteldheid en die onwillige enkel doen me wederom de doorslag geven.
Uiteindelijk zal ik met ruime voorsprong als eerste dame bij de Open Klasse de eindstreep bereiken. Ik heb een lekkere race volbracht, hoefde me niet kapot te maken. De keuze voelt dus goed.
Het is inmiddels half oktober. De meeste atleten zitten diep in hun winterrust of beginnen zelfs rustig hun plannen voor het nieuwe seizoen te maken. Ik ben er op dat moment vooral wel een beetje klaar mee: de teleurstellingen, de aanpassingen van mijn trainingsschema, de tegenvallende wedstrijden en het continu terugschakelen in mijn ambities hebben me niet echt veel vertrouwen gegeven. Echter, het NK crossduathlon in Valkenburg staat nog op de planning. Het is dat ik mijn titel wil verdedigen, dus toch nog even letterlijk (zere enkel) en figuurlijk de tanden op elkaar. Dit NK eindig ik op een tweede plek, 20 seconden achter Maud Goldsteyn. Niet onverdienstelijk, al kan ik mijn teleurstelling over het uitblijven van een derde titel ook niet onder stoelen of banken steken. Mede door valpartijen doordat ik net iets teveel risico neem bij het mountainbiken, is de kans op de titel (en voor het eerst op het verslaan van Maud!) vrijwel verkeken. Maar ook dat hoort bij de sport. Het is jammer, maar gelukkig is het seizoen hiermee klaar. Even geen gedoe, herstellen en dan maar zien wat we doen in 2016. Het WK crosstriathlon zal in dat jaar in Australië plaatsvinden: een mooi doel om me op te richten.
Doch .… het is nog geen anderhalve week later als Bas weer aan de telefoon hangt: Ilona, de guide van Joleen, heeft zich definitief teruggetrokken. En of ik haar plaats wil innemen ..… Dan ineens wordt het werkelijkheid, en ik schrik ervan. Want dit betekent full time aan de slag met Joleen, het werk on hold en mijn eigen ambities laten varen, etc. etc. Een week heb ik nodig om alles op een rijtje te zetten en te beseffen dat dit een prachtig project is dat me in de schoenen wordt geschoven. Dus .....JA! is het antwoord ..…
We leven eind december 2015. Een jaar geleden zat ik mentaal en fysiek nog aan de grond. Wist ik het even allemaal niet meer. En nu ....? Nu heb ik een zeer specifiek doel, een grote uitdaging! Met daarbij een A-status, werk ik nog 8 uur per week bij Reade (tenminste, dat is de bedoeling) en word ik gewoon betaald om te sporten! Wie had dat gedacht tien maanden geleden? Ik in ieder geval niet!
Natuurlijk, het aankomend seizoen zal pittig worden: veel trainen, trainingskampen, veel reizen en kwalificatiewedstrijden over de hele wereld. Natuurlijk rijzen er vragen op en zijn er onzekerheden. Ben ik wel goed genoeg? Kan ik het wel waarmaken? Ik heb een enkel die nog niet geheeld is en mijn zwemcapaciteiten zijn verre van topsportwaardig. Maar zin heb ik er wel in! En de samenwerking met Joleen, dat zit ook wel goed!
Ik ga in ieder geval mijn 2015 met een trots en geheven hoofd afsluiten!
Bedankt voor alle steun!
