World Cup Zuid-Afrika
Mijn eerste wereldbeker, mijn eerste paratriathlon samen met Joleen Hakker. Locatie: Buffalo City, Zuid-Afrika. Datum: zondag 20 maart 2016.
Drie maanden van samen trainen, oefenen, leren samenwerken. Deze week gaat het échte werk beginnen.
Dinsdagmiddag spreken we af op Schiphol, 24 uur na aankomst op dit vliegveld bij terugkeer van onze tweede trainingsstage in Spanje. We zijn vroeg, want er moeten 2 tandems worden ingecheckt. Paratriatleet Daniel Knegt en zijn guide Luc zijn namelijk ook van de partij. Sjaak van Berg is meteen doorgevlogen. Die zullen we in Zuid-Afrika weer ontmoeten. Helaas heeft de heer Knegt ook ‘Murphy’ meegenomen ….. Het blijkt namelijk al snel dat Lufthansa problemen heeft met onze bagage. Ondanks het netjes aanmelden is het vliegtuig te klein om de tandems mee te nemen. We blijven geduldig wachten aangezien dit soort problemen niet onbekend is bij Joleen en Adze (vriend van) en altijd wel wordt opgelost. Ditmaal echter niet….. De manager komt ons persoonlijk vanaf haar troon mededelen en uitleggen dat het niet kan. Een oplossing?! Nee, dat mogen we zelf uitzoeken. In het laatste uur voor het vertrek van het vliegtuig weet Adze een cargovlucht te regelen voor de hoofdprijs zonder de garantie dat de fietsen voor het weekend in Buffalo City aankomen, maar het is beter dan niets. Wij moeten sowieso gaan, want de tickets zullen niet op ons wachten. De stress heeft als positieve bijwerking dat ik deze lange reis voornamelijk slapend – opgerold in een klein stoeltje – weet te doorstaan. In Johannesburg is het nog even stressen als blijkt dat we binnen 1 uur overstaptijd door de paspoortcontrole moeten én de bagage moeten ophalen en weer inchecken. Ik kan je vertellen: op zo’n moment is misbruik van een handicap rete handig.
24 uur na het begin van het tandemdrama mogen we dan eindelijk inchecken in ons hotel Windsor Cabanas, gelegen aan de venue van het aankomende evenement, met uitzicht op de wisselzone. Weliswaar is onze uitrusting niet compleet, we zijn opgelucht dat we er zijn. Nu is het weer een kwestie van focussen, want fiets of geen fiets, de komende dagen staan in het teken van de voorbereiding op de wedstrijd. Dit betekent in principe parcoursen verkennen, wissels oefenen, de laatste korte intensieve trainingen uitvoeren en veel rusten. Dit allemaal om optimaal aan de start te staan. Los van het feit dat het fietsparcours verkennen redelijk lastig is zonder tandem, is het verkennen mét tandem hier ook nagenoeg onmogelijk. De route is gepland over de drukke boulevard van BC en gaat over in een stuk snelweg, waar je niet eens mag fietsen. Maar aangezien in Afrika regels (en dus ook verkeersregels) er zijn om je niet aan te houden, is het theoretisch mogelijk toch de route te verkennen. Of we daarmee levend de start halen is een tweede….. Hetzelfde geldt voor het lopen dat over dezelfde drukke weg gaat. Alleen het zwemmen in de uitmonding van de haven is haalbaar zonder de regels te overtreden, ware het niet dat het ofwel heel erg mistig is, ofwel zo hard waait dat we amper door de branding komen. Maar we zetten door. Want ondanks dat Joleen en ik een paar keer even hebben geoefend in het ijskoude zeewater van Zuid-Spanje, is het samen zwemmen in zee een lastige uitdaging. Met een straffe wind is de branding niet te klein en weet Joleen haar zoutgehalte goed aan te vullen met een paar liter zeewater.... en bedankt guide!
Het vroege opstaan om te wennen aan de vroege starttijd van aankomende zondag wordt ons niet lastig gemaakt. De luide barretjes, de hangplek die voor ons hotel is gesitueerd en de boulevard waar het verkeer al vroeg op gang komt, helpen goed mee. En gelukkig hebben we Daniel die wel zorgt dat je meteen wakker bent met zijn luide stem en zeer goede humeur (lees: flauwe grapjes).
Maar de tandemissue is nog gaande. Gelukkig heb ik in de tussentijd bij toeval Trevor, de organisator van het evenement, ontmoet in het zwembad en zijn de eerste lijntjes uitgezet om te zoeken naar een alternatief: een echte Zuid-Afrikaanse tandem. En dan twee dus. Met de Triathlonbond die in NL al een vlucht aan het zoeken is om iemand met de tandems te laten komen, en Adze met al zijn netwerken binnen het internationale paratriathloncircuit zijn alle zeilen bijgezet. Tegelijkertijd met het bericht vanuit Nederland dat de tandems nog in Amsterdam staan en dat kans op een aankomst voor de wedstrijd nihil is, krijgen we een bericht dat er twee tandems in ZA zijn opgedoken. Eentje zelfs gebracht over een afstand van 3 uur vanaf BC, en een derde is ook nog onderweg. Een grote opluchting: het gaat er op lijken dat we kunnen starten!
Zaterdagochtend kunnen we bij de triathlonzaak Tribal de tandems uitproberen. Joleen en ik zijn meteen verliefd op een echte retro tandem met zelfs nog versnellingen aan het frame. Gierend rijden we rondjes over het parkeerterrein, we zijn helemaal content! Dat het niet de meest stijve tandem is – het lijkt alsof de tandem uit elkaar wordt getrokken bij elk drempeltje of losse tegel - en dat het schakelen en remmen ook handelingen op zich zijn, geeft ons niets. Toch rijden we begin van de middag weg op een tandem die die ochtend op een ranche onder een nest van stof en zooi is weggetrokken. Een oldie maar wel een veilige!
Een optimale voorbereiding is al lang vergeten met alle stress, chaos etc. die we de afgelopen dagen hebben ervaren. Daarbij is de organisatie is ook nog niet helemaal ingesteld op wat er komt kijken bij een paratriathlon. In de briefing wordt ter plekke het parcours nog aangepast als de organisatie erop gewezen wordt dat het toch wel erg gevaarlijk is als de handbikers het fietsparcours van de andere para-atleten moeten kruisen. Oeps, even niet over nagedacht! Helaas levert het zondag nog zeer gevaarlijke situaties op, aangezien niet alle vrijwilligers goed op de hoogte zijn gesteld. Ik kan je vertellen dat een tegemoetkomende handbiker even een ‘kleine’ schrikreactie geeft als je zelf op hoge snelheid een haakse bocht probeert te maken ….. maar dat terzijde.
D-day start al vroeg. Om 4.00 u sta ik op het balkon al touwtje te springen om mijn in slaapstand verkerende lichaam ietwat te activeren. Op de achtergrond is men nog druk bezig de venue op te bouwen. Ook deze ochtend valt de geplande voorbereiding in het water als we tot ongeveer een half uur voor de start in de rij staan om ons in te checken, aangezien ze er maar één official hebben neergezet die alle aanvullende attributen van alle para-atleten moet checken. Het is zelfs nog onduidelijk waar we precies in het water gaan starten, maar ons maakt het niet meer uit. Het is lekker weer, de zon is al een uurtje op en op de achtergrond hebben we al dolfijnen gespot. Wij gaan afzien maar ook genieten!
Onze doelstelling is finishen, zonder gediskwalificeerd te worden. Maar in mijn kop zit natuurlijk stiekem goed presteren na alle zeikzooi van de voorgaande dagen. De semi-strandstart bezorgt ons helaas geen rappe start. Na 750 meter zwemmen komen de eerste concurrenten – slechtziende paratriatleten die ca. 3.30 min. later starten - ons al voorbij. Dat is mentaal een knauw aangezien ik dit niet eerder dan in het fietsgedeelte had verwacht. Als vierde springen we op onze leentandem om aan een zeer zwaar heuvelachtig fietsparcours van 2x 10 km te beginnen. Ook de wind is aangetrokken en heuvel op moeten we tegen de wind in beuken. Aangezien het schakelen niet al te soepel gaat, stoempen we elke heuvel omhoog op het grote blad. Met hier en daar wat tegenliggers op de verkeerde weghelft proberen we uit alle macht de voorsprong van de drie niet al te groot te laten worden, alvorens aan het laatste onderdeel, 5 km rennen, toe te komen. Ook hier is de stormachtige wind een felle tegenstander. Joleen weet zich staande te houden (mijn keel door het geschreeuw niet) , maar we verliezen helaas nog meer tijd op de derde. De vierde plek laten we niet meer los en na 1u en 15 min hebben we onze eerste wedstrijd samen voltooid. We hebben gedaan wat we moesten doen: finishen. Een dubbel gevoel: blij dat het naar omstandigheden goed is gegaan, maar teleurgesteld over de grote verschillen met onze concurrenten. Verschillen die groter zijn dan in voorgaande wedstrijden die Joleen met andere guides heeft gedaan. Een lastige zwemstart en een leentandem kunnen daar niet alleen aan ten grondslag liggen. Een grondige evaluatie zullen we nog doen, maar er zijn in ieder geval genoeg ontwikkelpunten om aan te werken.
De mannen doen het op hun leenfiets ook goed: een vierde stek in ook hun eerste wedstrijd samen. Sjaak overtreft zichzelf bij het fietsen en weet zich heel dicht bij het podium te nestelen. O, wat gun ik het die gozer om naar Rio te mogen…..
Zondagmiddag krijg ik even het gevoel in Afrika te zijn, als we eindelijk buiten het lawaai en drukte van de stad komen voor een tour door een WildLife Reserve. Een prachtige middag die afgesloten wordt met het aaien van cheeta’s. Erg bijzonder.....
De BBQ bij het chalet van Sjaak en zijn ouders maakt de avond compleet.... lekker eten, wijn en pijn in mijn kaken van het lachen.
Het eerste avontuur zit erop. Velen zullen nog volgen.....
Nu even op adem komen, resetten en plannen maken voor een vervolg!
