Afzien in Zuid-Frankrijk

Het klinkt als vakantie : 12 dagen trainen in Zuid-Frankrijk. Lekker zwemmen, fietsen, hardlopen en dat allemaal onder warme zonnestralen in een prachtige omgeving.

Maar nee, laten we dat sprookje maar meteen aan de kant schuiven, want het is keihard werken om ons optimaal voor te bereiden op de Paralympische Spelen in Rio, de paratriathlon op 11 september om precies te zijn.

We besluiten tot een trainingsstage als blijkt dat we ons definitief hebben gekwalificeerd. De locatie wordt uitgezocht met voorbedachten rade. De klimaatomstandigheden dienen zoveel mogelijk die in Rio na te bootsen. Dat geldt ook voor de omgeving. Een locatie dicht bij zee dus.

We komen uit in Zuid-Frankrijk, dicht bij de kust en dichtbij de Spaanse grens aan de oostelijke kant van de Pyreneeën. Idealiter zou een plek pal aan de kust gekozen zijn, ware het niet dat half Frankrijk en de rest van Europa hetzelfde idee hebben. In deze zomertijd zitten de stranden en kustplaatsjes overvol met toeristen. Nee, geen goed idee. Joleen en ik willen geen extra prikkels, maar ons volledig kunnen focussen op trainen en rusten. We klinken wel als topsporters :)!

Het wordt Montseret, een über Frans miniplaatsje op 30 km afstand van de Middellandse zee, gelegen tussen de wijngaarden en de heuvels van Corbières. Deze streek is stil – afgezien van de honden -, rustig – afgezien van de wind die dag en nacht raast – en vormt een mooie uitvalsbasis voor fiets- en looptrainingen. Om de trainingsstage voor ons beiden zo optimaal mogelijk te maken, probeer ik iemand mee te nemen die ons de dagelijkse rompslomp uit handen kan nemen. Helaas zeggen beide vrienden om begrijpelijke redenen af en zullen Joleen en ik het samen moeten rooien.

Het worden pittige weken, waarbij de trainingen zelf (gemiddeld 3 per dag) bijna nog een eitje zijn. We zullen alles zelf moeten regelen, zowel de dagelijkse huishoudelijke bezigheden als geschikte trainingslocaties. We koken zelf en doen de boodschappen circa 30 minuten verderop. Voor het wassen hebben we de beschikking over een wasmachine uit het jaar nul. We hebben weliswaar een trainingsplannetje van Bas, maar we moeten nog bedenken waar we de trainingen afwikkelen (denk aan locatie, ondergrond (asfalt), rustige wegen), hoe lang we ermee bezig zijn en op welk tijdstip van de dag. Het zwembad ligt 30 km verderop, de zee ook…… en vergeet daarbij niet de onvoorziene omstandigheden, zoals een schroothond die besluit zijn tanden in je kuit te zetten (twee bezoekjes aan een huisarts), een derailleur die in de cassette schiet in the middle of nowhere (ja, Linda heeft het zelf gefixt J), een bus die zichzelf in het zand vast rijdt (wie was de chauffeur?!), en niet te vergeten de vele bezoekjes van de huiseigenaar, aangezien er toch aardig wat mankementen aan het huis en met name aan het interieur naar boven komen. We fixen het, we regelen het, we doen het.

In deze blog neem ik jullie graag mee op stage en laat jullie graag zien hoe deze ‘vakantie’ in werkelijkheid eruit zag.

Dag 1: RRRRReisdag

Donderdag 28 juli is de dag van vertrek. Het is 4 dagen na onze mooie zilveren plak op het WK, maar dat moment ligt voor mijn gevoel al ver achter me. De afgelopen dagen hebben in het teken gestaan van de voorbereiding op de trainingsstage. Pas op de laatste dag voor vertrek wordt duidelijk dat we ‘m met zijn tweeën gaan doen….. even stress maar dit is het.

Vanuit Nijmegen rijd ik met mijn eigen auto naar Soest om de bus met 3 tandems en Joleen erin op te pikken. Een laatste check van de bus (banden, olie, diesel) en we zijn op weg. Een etappe van 9 uur naar het midden van Frankrijk – Luzeret – waar vrienden Jesper en Hein op de camping staan en ons zullen opwachten voor een tussenstop. Het is wennen om de enige bestuurder te zijn, maar met de luisterboeken van Joleen – geweldige uitvinding! – weten we de uren te slijten. We hebben er zin in! Plankgas stuif ik over de snelwegen met alleen bij de grens en door Parijs wat vertraging. Om 21.00 uur weten we camping La Petite Brenne te bereiken; de eerste 750 km zitten erop. Een wijntje (ja, dat mag nog even), een tent die voor ons wordt opgezet en een bord eten: wat een ontvangst! Daarna een heerlijke nachtrust, hoewel ik even vergeten ben dat ik met Joleen eruit moet als zij moet plassen…., maar het vakantiegevoel komt al los.

Dag 2: reisdag 2 We vertrekken pas begin van de middag, nadat ik met Hein alle tandems heb gecontroleerd en veilig heb verklaard J. Na een etappe van 6 uur weten we om 18.00 uur Montseret te bereiken, waar ons huisje ‘Villa de Corbières’ nog lastig te vinden is. Nummer 1 komt namelijk na nummer 2. Daar komen we pas 15 minuten later achter. Maar de eigenaar Florian en zijn dochter verwelkomen ons met enthousiasme en laten ons het veel te grote huis zien. Een huis gebouwd en ingericht met de Franse slag laten we maar zeggen: hol, krakend, oud, en met apparaten, zoals een vaatwasser en een wasmachine die allemaal een eigen gebruiksaanwijzing hebben. Het duurt een paar dagen voordat we daarachter komen, maar we zijn er! Nu eerst de eigenaar afschudden, snel de spullen uit de bus, even een stukje lopen, eten bereiden en wegwerken en even genieten van de cicaden, het vakantiegevoel is er zeker!

Dag 3: de ontdekking van Olympic Swimming Pool

Maar niet voor lang: het is inmiddels zaterdag en het trainingsschema staat bommetje vol. De eerste actie is het vinden van een zwembad in de omgeving. Het wordt L’Espace de Liberté: de Olympic Swimming Pool in Narbonne op een half uur rijden van onze gite. Een zwemwalhalla, waar ook Nederlandse grootheden als Femke Heemskerk en Sharon van Rouwendaal hun baantjes trekken. We komen er echter snel achter dat trainen tijdens het publieksuur echt niet te doen is. Met de paar woorden Frans die ik ken – en vooral met handen en voeten – probeer ik de kantlijn voor Joleen vrij te houden. Maar de Fransen houden van uitrusten halverwege het zwembad en weten als groepjes hangjongeren de rand continu weer te versperren. Gelukkig hakt Joleen overal doorheen en begint men na een uurtje mokken en raar kijken door te krijgen dat ze toch ECHT niet kan zien. Ik besluit na afloop een badmeester aan te spreken en binnen een kwartiertje is het geregeld met de director: wij hebben vanaf die dag iedere morgen om 8.00 uur, voordat het bad open is, de Olympic Pool helemaal voor onszelf. Ik zeg: goed geregeld !!

Aan het einde van de ochtend of het begin van de middag heeft Joleen haar heilig uurtje: een uurtje rusten, en daar kan niet aan worden getornd! Linda doet dan wat zij het beste kan: de zon opzoeken en al badend in het zweet even wegzakken.

Maar de middag is nog lang. Een eerste langere duurrit met sprintjes staat op de planning. Het moment voor Linda om zich weer lekker in de kaarten te verdiepen om op zoek te gaan naar de mooie kleine weggetjes die hier door de wijngaarden heen kronkelen. Helaas heeft ze een meters grote kaart gekocht waarop Montseret net nog linksonder te zien is. Daar hebben we dus niets aan. Afstandmeten.nl wordt onze favoriete site. Ook handig voor Joleen aangezien zij natuurlijk precies wil weten hoeveel kilometers we gaan maken.

Al snel komen we er achter dat dit een prachtig en ideaal fietsgebied is: niet te heuvelachtig en zeker niet saai. Het eerste rondje leidt ons langs gorges en door Middeleeuwse dorpjes die alle met vele chateaus zijn verrijkt. Ruïnes op topjes, wijngaarden in overvloed en dégustion (wijn proeven) is iedere halve kilometer mogelijk. Mocht je gratis dronken willen worden van de wijn, dan raad ik je deze omgeving ten zeerste aan! Tevreden en blij na deze eerste trainingsdag sluiten we af om 22.00 uur, nadat we gekookt, gegeten en opgeruimd hebben en de dag van morgen is doorgenomen. Een ritueel dat een dagelijkse routine zal worden.

Dag 4: schroothonden

Het is inmiddels zondag en de tweede trainingsdag. Meestal de dag dat Linda door het ijs zakt. Ineens voelt ze dat ze misschien toch wel erg moe is van het leven dat ze dagelijks leidt, en bedenkt dan dat er iets MOET veranderen – en daar uiteindelijk niet aan toekomt natuurlijk -. Maar goed, we beginnen de dag vroeg. Om 7.00 uur gaat de wekker, want het zwembad ligt op zeker een half uur rijden, en we willen natuurlijk niet riskeren dat we dat geweldige aanbod van een eigen Olympic Lane aan ons voorbij laten gaan. Geweldig, ons eigen bad! Het zwemmen gaat iets minder, maar dat mag de pret niet drukken.

Deze dag is redelijk volgepland, met opnieuw 3 trainingen. Rompkrachttraining voeren we uit met de meegenomen martelwerktuigen van Linda, achter op het terras van de Villa. Optrekken aan de palen van het wasrek en triceps dips op de tuinstoelen met een paar gevulde flessen als gewichtjes en wat elastieken om de armspieren te trainen. Onze eigen fitness in de zon :).

De koppeltraining ‘s middags besluiten we op te delen in 2x een stuk fietsen en 2x rennen. Aangezien ik natuurlijk al lang heb gezien hoe oneindig veel off-road paadjes om ons huisje liggen, haal ik Joleen over om de mountainbike tandem te pakken. Ik bedoel: fietsen = fietsen. Het gaat geweldig totdat ik het voor elkaar krijg om iets te ver van de route af te wijken en we per ongeluk in de middle of nowhere op een privéterrein terechtkomen, waar 15 kuthondjes ons een kilometer lang blaffend achterna rennen. Eentje weet mijn kuit te bereiken en met 5 gaatjes in mijn kuit rijden we als de brandweer naar een veilige plek. De training ronden we af, al zorg ik wel voor een ander rondje de tweede keer. Daarna de schade opnemen. Helaas, toch maar een huisarts.

We hebben inmiddels de huiseigenaar al een paar keer op de stoep gehad. De vaatwasser heeft een aparte gebruiksaanwijzing en dat geldt ook voor de sloten van de deuren (niet dat het op slot doen het huis veel inbraakveiliger maakt). Daarbij wordt echter ook een mand met groenten uit eigen tuin afgeleverd en worden we uitgenodigd voor een diner bij Florian thuis de volgende avond.

Deze avond verloopt met hetzelfde riedeltje: later eten dan gepland, de volgende dag bespreken en snel slapen. De tijd vliegt.

Dag 5: knallen

Het trainingsplan is opgedeeld in 3 dagen opbouwen met daarna 1 dag rust. We zijn aangekomen bij dag 3, dus je raadt ‘t al: een zware dag. Een intensieve loop- en fietstraining, afgerond met een open water zwemsessie.

We besluiten om de hardloopsessie te plannen in de vroege ochtend, het moment dat op goed geasfalteerde wegen die nodig zijn voor een goede training, nog weinig auto’s rijden en de temperatuur nog aangenaam is. Het blijkt dat we dat goed hebben bedacht, afgezien van de wind die met windkracht 7 over de open vlaktes raast. Er valt haast niet tegen op te boksen. Maar de training van 5x1000 m wordt al piepend, schreeuwend en puffend door Joleen afgerond. We mogen weer naar huis voor die zeer welkome bak koffie. Nu is het rusten voor de volgende zware training: 6x 5 minuten intervallen op de wedstrijdtandem. De wind is niet minder geworden maar ook deze training weten we te doorstaan.

In de tussentijd heb ik een huisarts weten te vinden die ik op aanraden van de sportarts in Nederland ‘s middags toch maar even laat kijken naar de 5 beetjes die als een ‘Grote Beer’ op mijn kuit zijn getatoeëerd. De huisarts kan geen woord Engels, maar gelukkig hebben we Google Translate en weet ik met een recept voor antibiotica weer snel buiten te zijn. Niet dat ik die ga halen natuurlijk :).

Aan het einde van de middag, na het huisartsenbezoek, staat er weer een nieuwe uitdaging te wachten: een goede plek om in open water te zwemmen. Op aanraden van Florian zoeken we de zoutwater binnenmeren bij Peyriac de Mer op. In eerste instantie gaan we op de verkeerde locatie het water in. Pas na 15 minuten waden door slijk komen we hier achter en zoeken de goede locatie. Het gaat om een binnenmeer met een zoutgehalte waar de Dode Zee een puntje aan kan zuigen. Met de ruige wind weten we ook nog enige slokken binnen te krijgen, dus onze zoutintake is voldoende voor vandaag. We zijn uitgenodigd door Florian voor een Plancha , oftewel vis en groenten op de grill , en vanuit zijn geërfde oude Romeinse landhuis op Haute Peyriac kijken we uit op de meren en de Middellandse zee.

Dag 6: rustdag

Rustdag! Oftewel, geen trainingsplan. Dat betekent dat Linda zich ’s ochtends vroeg in de sportschoenen hijst om de nabije omgeving al rennend te verkennen. Een bergpunt met een ruïne trekt mij al dagenlang aan. Dit is het moment! De rest van de ochtend besteden we aan de dagelijkse rompslomp van wassen, schoonmaken, regelen etc. ‘s Middags haal ik Joleen over om naar het strand te gaan. Lekker chillen in de zon en even zwemmen in de zee. Ik weet het echter zo voor elkaar te krijgen dat we precies op het meest toeristische gedeelte van het nabijgelegen strand van het stadje Porte-La-Nouvelle gaan liggen, waar ook nog eens binnen 100 m afstand een of ander evenement begint en Justin Timberlake and friends uit de speakers schallen, samen met de Franse DJ die niet weet te stoppen met schreeuwen. Joepie! Weg rust….. Ook de toeristen (nee, wij zijn geen toeristen ) hebben duidelijk hun siësta gehad, want binnen een mum van tijd zijn we ingebouwd tussen families en koelboxen. Opgelucht rijden we eindelijk weer in onze bus de strandweg af. Een weldadige rust daalt op ons neer als we op weg zijn naar ons villaatje in dat verlaten dorpje verderop.

Dag 7: de kastelenroute

Woensdag: zwemmen en krachttraining, rusten en daarna weer een lange duurrit. Dit keer richting de Haute Corbières met haar bergtoppen van maar liefst 400 m! Toch een pittig ritje op de heetste dag die we tot nog toe hier hebben meegemaakt. Een koud colaatje ergens achteraf in een taverne aan de voet van een oud kasteel maakt veel goed.

Dag 8: de zwemexit

Zwemmen in zee, nu op een plek die niet zo toeristisch is. Alhoewel, er zijn om 8.30 uur ‘s ochtends überhaupt nog weinig gekken op het strand. Het waait ook ‘redelijk’: de witte schuimkoppen die we moeten overwinnen, zijn in ieder geval niet van de branding. Wel een goede training in voorbereiding op wat ons in Rio te wachten staat. Deze dag ligt de focus op de zwemexit: heel hard de zee uit rennen en dan nog 200 meter verder doortrekken, gewoon omdat het kan :). We hebben twee wetsuits bij ons zodat we twee keer de exit, inclusief wetsuit uittrekken, kunnen oefenen (mijn snelste onderdeel ahum). Ik kan je wel vertellen dat nogmaals een wetsuit op het strand aantrekken niet echt aan te raden is.

‘s Middags koppelen we het fietsen weer aan het lopen en weer fietsen en weer lopen en weer….. Helaas gooien de darmen van Joleen roet in het eten en moet Joleen aan de pleepot gebonden worden.

Dag 9: nogmaals knallen

Wederom de derde dag in de opbouw en ja: tweemaal intensieve bloktrainingen. Het zwemmen in het zwembad doen we rustig aan, al heb ik geen keuze aangezien het water vandaag stroperig aanvoelt. ‘s Middags is de eerste sessie van 8x3 minuten wielrennen in deze stormachtige wijnstreek, geen kattenpis. Omdat ik moeite heb mijn omslagpunt te halen als we op de tandem de blokjes doen (waarschijnlijk is de kracht de eerste beperkende factor) zet ik er zelf eerst 4 neer. Helaas met tegenvallende resultaten. De drukte van het programma en alles eromheen hebben mogelijk toch hun tol geëist. Met Joleen gaat het goed en kunnen we deze sessie weer met voldoening afvinken. Echter, we mogen slechts een korte periode rusten, want er moet nog ‘ even’ een serie van 4x 600 en 4x 400 worden afgewerkt, rennend deze keer. We zoeken een rustige, goed geasfalteerde weg die bovendien in de luwte ligt….. Dat laatste kunnen we echter op onze buik schrijven. Het wordt gewoon bikkelen. Helaas is Joleens buik ook nog niet op en top en maken we er maar een fartlek training van (en dan ren ik af en toe even door…..) pittig, maar we hebben uitzicht op een rustdag.

Dag 10: Rustdag ?!

Zaterdag, rustdag. Rustdag ?! Nee, de Dikke van Dale die Linda kent, is nog steeds niet bekend met dat woord of kan ‘m in ieder geval niet vinden. Linda vertrekt ‘s morgens met de bus naar Lagrasse waar ze een klein rondje heeft gevonden door een aantal gorges van de Corbières. ‘Klein’ valt dan weer een beetje tegen, maar zeer voldaan na een prachtige rit door gorges en langs ruïnes die op de topjes van de rotsplateaus uitsteken, is het koppie weer helder en Linda helemaal blij!

De middag wordt gevuld met wijnproeven en vooral wijn kopen J. Het zou toch een schande zijn als je in een gebied zit waar op iedere paar honderd meter een chateau met het bord ‘dégustion et vente’ je naar binnen lokt, en je dan geen flesje wijn koopt. Ik kan ook nog gaan uitweiden over de voordelen van rode wijn en hoe ook in de Tour de France elke avond een wijntje op tafel staat bij menig wielrenner. We kunnen ook gewoon zeggen dat het lekker is en dat ik me dit genot niet laat ontnemen!

Deze dag vernemen we ook dat Hein – onze fietstrainer – toch heeft besloten met zijn krakkemikkige bus naar het zuiden af te reizen! We moeten even schakelen, hadden er niet meer op gerekend, maar uiteindelijk is het toch wel erg fijn.

Dag 11: toerist in Carcassonne

Na onze laatste Olympic Swimming Session (was even lastig want de director was er niet) verwelkomen we Hein in onze gite en vertrekken meteen voor onze laatste lange duurrit, gepland naar de Medieval Cité van Carcassonne. Niet alleen een prachtige rit door weer een heel ander stukje landschap in deze zuidelijke streek, maar ook zeer leerzaam doordat Hein ons voortdurend weet te prikkelen om synchroon te bewegen op de fiets, het grote probleem in ons fietsonderdeel. Joleen heeft moeite met het aanvoelen van de beweging van het fietsen en heeft de neiging haar bovenlichaam precies uit fase te bewegen. Zonde van de kracht in haar benen en zonde van de kracht die we samen genereren, aangezien het contraproductief is. Met de tandem gaan we het fort binnen en hangen even de toerist uit tussen de andere hordes mensen, voordat we weer terugkeren naar onze bus, geparkeerd in het minidorpje Villemagne. Ook daar moet nog even wijn worden geproefd. Helaas is Hein in de tussentijd ziek geworden en moet met migraine en/of zonnesteek worden afgevoerd. De hitte heeft hem blijkbaar meteen te pakken, terwijl onze huid inmiddels beter bestand is tegen de warmte. Dus vanavond niet uit eten, maar nog snel een bordje wegwerken bij de Villa om 21.30 uur. Een latertje, zoals gebruikelijk.

Dag 12-14: De laatste dagen afzien en een beetje vakantie

Het is inmiddels de 12e dag van onze stage en de 10e trainingsdag. We zwemmen in open water en willen nog een training focussen op het wisselen. Hein is daar handig bij. Op de zoutvlakten grenzend aan zee zet ie een parcoursje uit, waarbij we starten met opdrukken alsof we uit het water komen, op de fiets stappen en na enige minuten wisselen naar het lopen. Het is heet, het stormt en het is al laat (want ja, goed plannen is nog niet mijn ding..…). Maar we volbrengen ook deze activiteit. ‘Alleen’ nog rompkrachttraining en eigenlijk nog 10 km duur, terwijl we eindelijk de luxe hebben van een kok in de persoon van Hein. De 10 km wordt een klein stukje solo uitlopen. Best fijn, aangezien ik me dan even kan uitleven op de off road paadjes die rond het dorp te vinden zijn.

Na het eten besluiten Hein en ik toch nog even de MTB uit te laten en vinden we bij het vallen van de avond de mooiste mountainbikeroutes….. o, ik wil hier langer blijven en dan echt op vakantie! (WEL SPORTEN, niet trainen!) Vanaf de ruïne kijken we uit over ons dorpske Monteseret in de ondergaande zon. Dit is mijn vakantiemoment.

De 13e stagedag is een volle trainingsdag, onze laatste. Het wordt een pittige dag met een openwater zwemsessie in de klotsende zee. De boeien in zee kan ik goed kan gebruiken om me te oriënteren zodat we niet afdrijven. De omstandigheden zijn niet gemakkelijk. Door de deinende golfslag als gevolg van de storm word ik regelmatig door Joleen in mijn gezicht gemept. Desondanks zijn we op tijd klaar volgens de planning. Dit kan echter niet waar zijn! En dat blijkt even later ook, want als ik de bus over de zoutvlakte ietsje dichter bij de zee wil zetten weet ik hem volledig vast te rijden in het zand. Ik heb het geluk dat naast ons een familie in een 4WD staat die ons met vereende krachten helpt de bus uit het zand te slepen. De tijdwinst is inmiddels verdampt en ik ben weer een blonde actie rijker :).

Ook de laatste trainingen weten we af te ronden met pittige fietsblokjes van 2 minuten. Ik doe ze eerst alleen, hopend dat ik de hartslagen weet te bereiken die rond het omslagpunt liggen. Hein zit schreeuwend in mijn wiel. Daarna op de tandem nog 8x Joleen er doorheen schreeuwend – poging tot boven de razende storm uit te komen - terwijl ik het stuur in bedwang probeer te houden. Meteen daarna de wissel naar een laatste uurtje hardlopen met 200 en 100 meters, waarbij diesel-Linda nog een flinke kluif heeft aan de sprintcapaciteiten van mevrouw Hakker.

Aangezien hier de restaurants niet vaak open zijn, besluiten we ons laatste diner in Restaurant chez Villa Corbières te houden. Een mooie afsluiting met een heerlijke lokale rode wijn (die Linda stiekem nog even heeft geproefd en als 6-pack heeft gekocht).

Op de dag van vertrek gaan Hein en ik bij het ochtendgloren nog even op de MTB, gewoon omdat het kan en omdat het prachtig is in deze contreien. Vervolgens een klein rondje lopen met Joleen aan de hand en een prachtig afsluitend duurritje met zijn drieën. Om 14.00 uur scheiden onze wegen. Joleen en ik zullen ons weer naar Luzeret verplaatsen alvorens een dag later naar Nederland door te knallen.

In Luzeret zal ik Jesper nog met een blinddoek op aan een zwemtouwtje meesleuren in het kleine meertje bij de camping.

Wat een intensieve weken, zowel fysiek als mentaal, maar ze hebben ook veel voldoening gegeven. De dagen hadden wel ietss langer mogen zijn aangezien we aan het einde van de dag toch weer een paar uurtjes te kort kwamen om het een beetje relaxed aan te doen. En of ik nu fitter ben geworden is de vraag, maar Joleen zeker wel l! Onze ‘bonding’, onze samenwerking in de route naar Rio is sterker geworden. Geen haar op mijn hoofd die er spijt van heeft!

Er staan nog wedstijdjes, klimaatkamersessies bij hoge luchtvochtigheid, zwemmen in zee enz. op de planning. Het zijn de laatste loodjes, maar ook die loodjes zullen intensief zijn. En dan gas d’r af; dat zal voor Linda nog wel het zwaarste loodje worden :).