Op kilometers hoogte..

Ergens tussen Lissabon en Rio de Janeiro, op een tijdstip ergens tussen 15.00 u NL tijd en 10:00 u Braziliaanse tijd, waar menig persoon in verwrongen positie nog enigszins tracht te rusten, daar overpeins ik mijn afgelopen weken. Weken die in het teken staan van 1 moment: de para-triatlon in Rio. 11 september, om 10:20 u lokale tijd, ca. 1 uur en 15 min naar geschat knallen, afzien, kapot gaan met als doel een podiumplek op deze Paralympische Spelen, hét evenement waar iedere waardige topsporter eens in zijn/haar leven wil hebben gestaan. Word gezegd dan..

Goed, ik sta er niet als Linda van Vliet, maar als ‘guide’ en heb de rol om Joleen Hakker te ondersteunen in haar missie om die felbegeerde plak binnen te halen bij de paratriatlon. Het zijn Joleens derde Spelen, waarbij de andere twee verre van voldoening hebben gegeven voor haar. Dit is haar kans om dat goed te maken. Er rust dus een zware taak op me, die ik al maanden ken, maar die juist de afgelopen week meer en meer tot me doordringt en me met onrust, onzekerheid en negatieve gedachten vervult.

We zijn net een aantal onder uur onderweg vanuit Portugal, waar we in Rio Maior, een soort Portugees Papendal onze laatste trainingsstage hebben afgerond, als voorbereiding op de Spelen. Afgezien van het tijdsverschil lijken hier de omstandigheden overeen te komen met wat we te wachten staan in Brazilië: hot and humid. Alleen hier met het grote voordeel dat we de rust en de ruimte hebben om ook daadwerkelijk nog wat te trainen. Natuurlijk zijn het geen lange en omvangrijke trainingen meer. De grote stappen moeten in deze periode wel zijn gemaakt. Het zijn de korte intensieve trainingen op de tandem, puntjes op de i wat betreft samenwerking op de fiets en met het zwemmen, de wissels, maar vooral ook (uit)rusten en vooral geen afleiding. Ik kijk er in eerste instantie naar uit; mijn leven in Nijmegen is verre van rustig. De trainingen en alles wat met de para-triathlon te maken hebben slokken de laatste maanden weliswaar het grootste deel van mijn tijd en energie op, toch weet ik nog genoeg dingen eromheen te doen om geen moment echt tot rust te komen. Maar gelukkig ook geen moment om werkelijk tot me door te laten dringen wat er staat te gebeuren..

De eerste dagen in Portugal zijn heerlijk; er is tijd voor rust, er is geen ‘moeten’, niets hoeft meer geregeld te worden, dat is allemaal gedaan. En de rest mag worden overgelaten aan de coaches Bas de Bruin en Sander Berk; onze begeleiding. De trainingen gaan lekker de eerste dagen, Joleen en ik hebben de ’dans’ met het fietsen weer te pakken. Maar naarmate de dagen vorderen begin ik moeite te krijgen; moeite met de lege tijd, met het stramien van de relatief korte trainingen en het vele wachten op weer een volgende sessie. Voorafgaand aan deze stage heb ik met mezelf afgesproken me eraan te houden, met de gedachte dat een uitgeruste Linda uiteindelijk tot betere prestaties kan komen. Als ik dat ook tegen anderen zeg dan moet ik er zelf ook maar in én aan geloven... Maar hiermee is mijn uitlaatklep : even een stukje rennen of fietsen , gewoon omdat het kan - ineens onmogelijk geworden en de goed werkende alternatieven, zoals een middagje strand zijn ook snel niet meer afdoende om het koppetje tot rust te manen. Naarmate de eerste week vordert lopen de trainingen steeds minder en dan gaan vragen in je kop ronddwalen zoals “ ben ik wel goed genoeg voor Joleen en om haar missie te doen slagen?”. Ik heb gewoon te veel tijd om na te denken. Gelukkig na mijn hart te hebben uitgestort bij de coach Bas klaart de lucht weer op. Hij veegt mijn onzekerheden meteen van tafel; Joleen is mede zover gekomen door mij en het zijn niet alleen de fysieke capaciteiten die moeten zorgen dat het kunstje optimaal geklaard kan worden; de samenwerking, de mentale gesteldheid van beide zijn misschien nog wel belangrijker. Het zijn allemaal woorden die ik al ken, maar die ik zelf af en toe moet herhalen.

Ik heb in ieder geval fiat van Bas om even mijn eigen plan te trekken, ik mag mijn ding doen, en dat is dus lekker sporten, ondanks wat menig persoon om me heen erover te vinden heeft als het gaat om rust voor een wedstrijd. Daarnaast mag ik deze laatste 2 dagen even de verantwoordelijkheid voor Joleen overdragen aan de heren; dus even niet continu bedenken of ze wel is opgehaald op de gezette eettijden en iemand die haar bord op schept etc. Ik mag even los en dat lucht op. Deze laatste paar dagen vul ik – naast de reguliere trainingen die nog op de planning staan met Joleen - met een loopje ’s ochtends vroeg wanneer de zon net op is en de geur van de Eucalyptusbomen overal doorheen dringt. Dan voel ik me weer even Linda. Zondagmiddag maak ik nog een klein toertochtje door het achterland van Rio Maior . Ja, dit werkt, zo werkt Linda’s koppie.. ik kan weer lachen en weer ontspannen . De onzekerheid is er niet mee weg , want die benen zijn nog niet zoals ik ze wil hebben. Maar ik kan nu in ieder geval wel met een iets rustigere ziel afreizen naar Rio, waar we straks in een malle molen van regels, keurslijven en drukte zullen belanden. Althans , dat wordt me aan alle kanten verteld. Ik moet er zeer rekening mee houden dat sporten überhaupt lastig zal worden , ik ben er nu op voorbereid.

Zoals ik me de week voor het WK voelde, dat is er (nog) niet , maar wat niet is kan nog komen, die gedachte houd ik mezelf zeker voor.

Raar he; het is gewoon een wedstrijd zoals altijd: ‘gewoon’ een stukje zwemmen , fietsen en rennen. En we hebben bewezen dat Team Hakker dat kan! De ‘mind’ is maar een lastig ding.. maar ook die zullen we – op tijd ;)- overwinnen!