Herstellen, wat is dat?!
Toch wel spannend, vonden veel mensen in mijn nabije omgeving: Linda die 8 weken rustig aan moet doen, waarvan 4 weken absoluut niets! Iemand die nooit stil kan zitten, een trainingsbeest, die gek wordt tijdens zogenaamde ‘rustdagen’ en liever buiten in de snijdende wind en regen inspanning levert dan thuis voor de kachel met een glas wijn (nou ja, dat laatste is wel erg verleidelijk ).
Maar dit was het scenario dat ik moest ondergaan afgelopen najaar. En uiterst noodzakelijk om het herstelproces na dé operatie optimaal te laten verlopen.
Een liesslagaderoperatie, of te wel een vernauwde liesslagader verwijden om weer genoeg bloed naar het linkerbeen te laten stromen. ‘Even’ een binnenbandje plakken, zoals ik het graag omschrijf. Een vaker voorkomend probleem bij wielrenners, schaatsers of triathleten, waarschijnlijk vanwege de langdurig gebogen houding van de heup, en littekenweefselvorming door repeterend afknikken van de slagader. Dus zeker geen plotselinge operatie, maar wel degelijk onvermijdelijk … ; In januari 2016, tijdens het eerste trainingskamp samen met paratriatlete Joleen Hakker, ondervind ik klachten die wel erg veel lijken op wat ik van 5 jaar eerder ken: een extreme verzuring in mijn bovenbeen bij intensievere inspanningen, echter nu aan de andere kant. Een dooie voet, een been dat aanvoelt als een blok beton. Ik wil het niet weten, maar helaas ken ik de symptomen al te goed. Ik steek nog een maand mijn kop in het zand, maar stap dan toch naar sportarts dr. Schep, specialist in deze problematiek. En helaas, de echobeelden en ook het inspanningsonderzoek laten al duidelijk een vernauwing en tevens de beruchte knik in de linker liesslagader zien. Dit is k- nieuws. De MRA- scan, een maand later, maakt me niet blijer; met contrastbeelden is duidelijk te zien dat mijn slagader over een groot gedeelte al extreem (tot 75%) is vernauwd en tevens ook een knik vertoont. Het is inmiddels maart 2016 en ik ben volop in training met Joleen. Dit gaat consequenties hebben..
In goed overleg met de hoofdcoach NTB, bondscoach paratriathlon en dr. Schep lijkt het niet raadzaam op korte termijn te opereren (alles kan natuurlijk met een A-status). Reden daartoe is dat naast het feit dat ik een tijd uit de roulatie ben om met Joleen te trainen, dat toch wel een van mijn belangrijkste taken in dit project is, het risico te groot is dat ik niet op tijd fit ben voor de Rio-kwalificatiewedstrijden, zeker als de operatie niet geheel naar wens verloopt.
Joleen is in ieder geval meteen duidelijk: over een andere guide hoeft ze niet na te denken. Ze wil samen met mij verder, dan maar met anderhalf been. Ook de bondscoach is duidelijk: hij zal mij niet ineens gaan inwisselen, tenzij ik dat zelf aangeef. Ik heb dus de steun van de belangrijkste mensen. Het wordt dus een traject naar Rio met de “lamme en de blinde”
De geschiedenis van het seizoen heb ik al beschreven: een lastig en emotioneel voortraject , een geweldig WK, een bijzonder trainingskamp met zijn tweeën en ons avontuur in Rio, helaas met een minder geweldig resultaat. Toch overall een bijzonder jaar, eentje om niet meer te vergeten.
Dan is het eind september; het circus is ten einde. En ook Linda ervaart het ‘zwarte gat’. Ik dacht dat ik daar niet aan zou doen; ik zou toch gewoon weer het werk en het leventje oppakken zoals ik het een jaar daarvoor ‘on hold’ had gezet ?! Niets is minder waar: ineens is dat project voorbij en is er geen doel. Alles staat open, er is geen houvast. En daarbij waart natuurlijk de aankomende operatie in mijn gedachten rond. In de zomer zijn de afspraken al gemaakt: na mijn terugkeer uit Rio zal snel een datum worden geprikt. Opereren is onvermijdelijk, wil ik een sportcarrière blijven nastreven. En het is erger geworden, dat besef ik de laatste maand al wel.
Herstarten van mijn werkzaamheden bij Centrum Aangepast Sporten is dus ook niet echt mogelijk, aangezien ik binnen de kortste keren weer een tijdje uit de roulatie ben. Stoppen / minderen met sporten lukt me nu ook niet; het vooruitzicht een tijd niets te mogen doen benauwt me. Alsof ik nu alvast een voorraadje trainingsarbeid wil aanleggen voor de ‘wintermaanden’. Donderdag 20 oktober is het zover; ik weet wat me te wachten staat. Precies 5 jaar daarvoor heb ik hetzelfde ondergaan (Facebook herinnert me nog even aan dit lustrumjaar met een foto vanuit mijn ziekbed in het MMC in oktober 2011). Aan de ene kant kijk ik er zelfs stiekem een beetje naar uit; even helemaal niets..… maar aan de andere kant is de spanning er wel degelijk. Gaat het slagen? Dat zullen we pas over 3 maanden na dato weten.
Als ik vrijdagochtend weer uit mijn roes wakker word, nog in een operatieschort, met een katheter, een intraveneuze lijn die uit mijn liesslagader komt en een zuurstofdraadje uit mijn neus, dan voel ik me wel ontzettend patiënt. En als ik na 24 uur de eerste stappen mag zetten, hangend aan zo’n ziekenhuisstang waar al je zoutzakken aan hangen etc., dan is het wel even schrikken. Maar ik weet de WC te halen en mijn eerste zak (de katheter dus) mag eruit. Met mijn kamergenoten heb ik schik; ook daar ben ik competitief, al weet ik wel een wedstrijdje van het toilet naar het raam (=3 meter) van mijn 80+ overbuurman te verliezen. En zo trekken de dagen aan me voorbij. Ik lig vooral in bed en kom er vooral achter wat voor achterlijke programma’s er op TV zijn, maar ik kan toch niet los komen van ‘Say Yes to the Dress” en “My big Fat Gypsy Wedding’. Het is ook ongeveer het enige wat ik kan. Me concentreren op een tijdschriftje, laat staan een boek, is me al te veel. Ook de vele bezoekjes, waar ik ontzettend dankbaar voor ben, zijn slopend. Maandag, 5 dagen na mijn opname, word ik ontslagen. De operatie is volgens de chirurg geslaagd, het herstel gaat goed, de rest moet ik buiten het ziekenhuis maar doen. Ik ga mee met pap, richting Leidschendam. Een weekje revalideren in het ouderlijk huis. Natuurlijk spreek ik weer te veel af, want het lijkt me een ideaal moment om weer wat sociale contacten aan te halen in het westen van het land. Maar ook daar word ik door mijn eigen lichaam snel van teruggefloten.. Wandelen gaat er vanaf dag 1 wel in; ik kan niet geheel blijven stilzitten.
En na een week is het genoeg; ik rijd met mijn eigen auto (en een aantal tussenstops) weer naar mijn eigen toko in Nijmegen. De volgende periode start. Met het geluk veel lieve vrienden te hebben, kan ik me niet eens vervelen, al zou ik het willen. Koffie drinken, samen eten, stukjes wandelen; ik ben er zoet mee. Het brengt me wel weer op nieuwe plekken in de natuur en met een hele andere blik kijk over de paden en het
bos uit waar ik altijd met grote snelheid overheen ragde of rende.
Overmoedig als ik ben, en ook met een knagend geweten, start ik na 2 weken mijn werkzaamheden in Amsterdam weer. Volledig afhankelijk van het OV (want ook fietsen op een stadsfiets mag niet), is het een hele opgave om naar de andere kant van het land te komen. En ook daarin vergis ik me hoeveel energie het kost.
En zo start ik langzamerhand het leventje weer op dat ik een jaar geleden achter me heb gelaten. Met weliswaar nu veel vrije tijd zonder al die uren sporten en met name zonder de reistijd van en naar alle trainingslocaties. Stiekem voelt het heerlijk: ‘s ochtends opstaan zonder dat je meteen een van je trainingen moet afwikkelen, of ‘s avonds ongegeneerd met de beentjes omhoog in plaats van het afwerken van een of ander onderdeel van het schema. Het bevalt me af en toe best goed. Even het excuus niets te hoeven van mezelf.
Eind december krijg ik groen licht en mag ik weer officieel los. Ook al heb ik best genoten van de extra vrije tijd, de rust en de ruimte, het eindelijk weer los gaan op het veldfietsje, crossen en spelen in het bos heb ik toch echt wel gemist.
En zonder dat je het door hebt, zitten we zo weer in het stramien van eten, werken, sporten, werken, sporten, eten, slapen en nog meer van datzelfde. De lege tijd, de tijd van met de beentjes omhoog is weer voorbij. En ik vind het niet erg: eindelijk weer rennen en crossen door het bos, voelen dat mijn lichaam leeft. Doelen stellen en helemaal blij worden van nieuwe uitdagingen zoals een veldritwedstrijdje of een halve triathlon in het vooruitzicht. Ja, ik ga er voor!
En toch; als’ t even weer over de top is, als ik me weer afvraag waar ik de tijd en energie vandaan moet halen om alle ballen hoog te houden, waarom er niet meer dan 24 uur in een dag en 7 dagen in een week zitten, ja dan, dan denk ik toch weer met enig heimwee terug naar die verplichte herstelweekjes.....
